Το 1940, όταν ο πολύς Μουσσολίνι εξαπέλυσε στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Ελλάδος, φαντασιώθηκε μία εισβολή-περίπατο και την κατάληψη της μικρής γειτονικής του χώρας σε χρόνο-ρεκόρ. Θα εντυπωσίαζε έτσι τον σύμμαχό του Χίτλερ, θα εδραίωνε την φασιστική δικτατορία του στην ιταλική κοινή γνώμη, θα επεξέτεινε το εύρος της ιταλικής κυριαρχίας από την Αδριατική μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο, ως πρόπλασμα μίας νέας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Πολύ περισσότερο που η Ιταλία είχε ήδη αποικιοποιήσει τα Δωδεκάνησα, την Αλβανία, την Αιθιοπία, την Ερυθραία και την Λιβύη. Η συγκυρία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τον ευνοούσε. Το εγχείρημά του κατέληξε σε μία ατιμωτική και συντριπτική ήττα από σύσσωμη την ελληνική ηγεσία, στρατό και λαό στα βουνά της Αλβανίας.
Υπάρχουν σοβαρές αναλογίες με την σημερινή εικόνα: στην Τουρκία κυβερνά ένας μεγαλομανής πρόεδρος, εκλεγμένος μεν αλλά ηγούμενος αυταρχικού καθεστώτος, που καμμία σχέση δεν έχει με τις δυτικές δημοκρατίες. Φαντασιώνεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας υπό την ηγεσία του και διεκδικεί με φαιδρά «νομικά» επιχειρήματα το ελληνικό Αιγαίο. Εκτοξεύει καθημερινά προσβολές και απειλές εναντίον της Ελλάδος. Η διεθνής συγκυρία είναι χαοτική και ρευστή, ένας μεγάλος πόλεμος μαίνεται στην ανατολική Ευρώπη, επαπειλείται χρήση πυρηνικών, η Δύση διέρχεται από κρίση ηγεσίας. Ταυτόχρονα, όμως, ο τούρκος πρόεδρος αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα επανεκλογής του σε λίγους μήνες, γνωρίζοντας ότι εάν χάσει θα ακολουθήσει η πολιτική του εξόντωση.
Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονται να ανοίξουν την «πόρτα του φρενοκομείου». Η πατρότητα του όρου ανήκει στον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος, ως Πρωθυπουργός το 1964, όταν η Ελλάς και η Τουρκία βρίσκονταν στα πρόθυρα στρατιωτικής σύγκρουσης για το Κυπριακό, είχε πει στον αμερικανό πρόεδρο Τζόνσον ότι «εάν οι Τούρκοι ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου είμεθα υποχρεωμένοι να εισέλθωμεν». Οι Τούρκοι τότε δεν άνοιξαν την πόρτα του φρενοκομείου, διότι εγνώριζαν ότι θα συναντήσουν συντριπτική απάντηση. Την άνοιξαν δέκα χρόνια αργότερα, εκ του ασφαλούς, όταν η Ελλάδα παρέπαιε, διεθνώς απομονωμένη, υπό την ηγεσία ενός ανίκανου δικτάτορα.
Σήμερα η Ελλάδα είναι εξοπλισμένη και πανίσχυρη. Η κοινή γνώμη έχει υψηλό ηθικό, η ρητορική των Τούρκων αντί να την πτοήσει την έχει γαλβανίσει. Επίσης, οι σύμμαχοί μας έχουν διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι δεν αμφισβητείται η ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο. Οι ΗΠΑ και η Γαλλία έχουν δείξει διάθεση ηυξημένης εμπλοκής σε περίπτωση κρίσης. Φυσικά ολόκληρη την ευθύνη την έχει η ελληνική ηγεσία. Οφείλει, πέραν της αδιαμφισβήτητης ετοιμότητας των Ενόπλων Δυνάμεων, να προετοιμάσει την κοινή γνώμη, να οργανώσει σχέδιο λειτουργίας του κράτους, επιχειρήσεων και τραπεζών υπό έκτακτες συνθήκες, μηχανισμό εσωτερικής ασφάλειας και προστασίας από δολιοφθορές, δίκτυο υποδοχής εθελοντών, που είναι καθήκον των αρμοδίων υπηρεσιών και όχι των αρθρογράφων να προετοιμάσουν. Το μοντέλο της επιτυχούς αντιμετώπισης οιασδήποτε τουρκικής επιθετικής ενέργειας πρέπει να είναι το κλίμα του 1940, όταν σύσσωμος ο ελληνικός λαός, στρατός, ηγεσία, έδωσαν αδιάλλακτη και συντριπτική απάντηση στον εισβολέα.
Ετικέτες
Thanks for sharing. I read many of your blog posts, cool, your blog is very good.