Αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, πέραν της ιστορίας της, ενισχύει την λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες, ιδιότητες με μεγάλη αξία στον τομέα της οργάνωσης και διοίκησης αλλά και πολλών άλλων εκφάνσεων ενός έθνους.
Μπορεί εμείς οι Ελλαδίτες να μην ασχολούμαστε με την γλώσσα και τους κινδύνους που διατρέχει να αφομοιωθεί μέσα στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης που επιδιώκει να δημιουργήσει τον παγκόσμιο πολίτη, αλλά υπάρχουν φιλέλληνες, λάτρεις της Ελληνικής γλώσσας και του Ελληνικού πολιτισμού που όχι μόνο εκφράζουν τον θαυμασμό τους, αλλά και αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για την στήριξή τους.
Μια τέτοια πρωτοβουλία έρχεται από την γειτονική Ιταλία
Πρόταση για καθιέρωση της 24ης Οκτωβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας κατέθεσαν σήμερα σε κοινή συνεδρίαση των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών Μορφωτικών Υποθέσεων και Ελληνισμού της Διασποράς με θέμα «Ελληνισμός και Φιλελληνισμός της Ιταλίας – Κοινές Δράσεις για την προβολή της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Πολιτισμού», ο Marco Galdi, δήμαρχος της Cava de΄ Tirreni και πρόεδρος της Φιλελληνικής Εταιρείας Ιταλίας, ο Γιάννης Κορίνθιος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας (ΟΕΚΑΙ) και εκ μέρους του προέδρου της ΚΕΔΕ Γιώργου Πατούλη, ο αντιπρόεδρος Δημήτρης Καφαντάρης.
Να σημειωθεί ότι η πρωτοβουλία ξεκίνησε από την Ιταλία και υιοθετήθηκε από την Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας κατά τη διάρκεια πρόσφατης συνάντησης στη Ρώμη του προέδρου της ΚΕΔΕ Γιώργου Πατούλη, των αντιπροέδρων Δημήτρη Καφαντάρη και Γιάννη Καραγιάννη με τον Marco Galdi και τον Γιάννη Κορίνθιο.
Κατά τη διάρκεια της συνάντησης εκ μέρους του Ελληνικού Κοινοβουλίου ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελληνισμού της Διασποράς Σάββας Αθανασιάδης, αποδεχόμενος την πρόταση, χαρακτήρισε πολύ σημαντική την πρωτοβουλία για την προώθηση και διάδοση της ελληνικής γλώσσας.
Ο Marco Galdi, δήμαρχος της Cava de΄ Tirreni και πρόεδρος της Φιλελληνικής Εταιρείας Ιταλίας τόνισε ότι στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης αποτελεί υποχρέωση της Δύσης να μεταλαμπαδεύσει ιδίως στους νέους, το πνεύμα και τις αξίες του αρχαίου κλασσικού πολιτισμού.
Πρότεινε δε να καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας την 24η Οκτωβρίου. Επίσης πρότεινε τη δημιουργία κοινής διαδικτυακής πλατφόρμας για την 
προβολή της Ελλάδας και τη στήριξη του Ελληνικού τουρισμού, σημειώνοντας ότι ήδη έχει δρομολογηθεί για το θέμα συνεργασία με την ελληνική πρεσβεία στη Ρώμη
Ο Γιάννης Κορίνθιος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας (ΟΕΚΑΙ) επισήμανε το γενικό φαινόμενο της πτώχευσης της κλασσικής παιδείας και υπογράμμισε ότι ως επένδυση για τη διατήρηση και διάδοση της ελληνικής γλώσσας και τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού είναι το άνοιγμα και η λειτουργία των παροικιακών σχολείων, το οποίο θα πρέπει να διασφαλιστεί και θεσμικά.
Ο αντιπρόεδρος της ΚΕΔΕ Δημήτρης Καφαντάρης τόνισε ότι η ΚΕΔΕ υιοθέτησε και αγκάλιασε αυτήν την πρωτοβουλία από την πρώτη στιγμή και θα συμβάλει με κάθε αναγκαίο μέσο και τρόπο για τη στήριξη και επιτυχία της.
Κινδυνεύει και από τί η γλώσσας μας;
Η γλώσσα μας, όπως και κάθε άλλη γλώσσα, είναι μεν ένα άκαμπτο σύστημα, μια στέρεη δομή, ένας σκελετός, εντός του οποίου όμως λαμβάνουν χώρα απρόβλεπτα συμβάντα που την εμπλουτίζουν και τη μεταλλάσσουν μέσα στο χρόνο. 
Η γλώσσα είναι την ίδια στιγμή διαχρονική και συγχρονική. Είναι ίδια και την ίδια στιγμή μεταμορφώνεται συνέχεια, ενσωματώνοντας διαρκώς νέα στοιχεία που επιφέρουν μία ποικιλία ετερομορφισμών στον κύριο λεξικο-γραμματο-συντακτικό σκελετό της.
Αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά, πέρα από άκαμπτο στο χρόνο σύστημα, η γλώσσα είναι επίσης ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται στο χρόνο, δεξαμενή νέων σημασιών, νοημάτων, λεξικών μορφωμάτων, ήχων και δομικών στοιχείων που έρχονται να αφομοιωθούν στο ήδη υπάρχον πλαίσιο.
Το θέμα είναι όλα αυτά τα στοιχεία, εν πολλοίς αναπόφευκτα στην κοινωνία της τεχνολογικής επανάστασης και πληροφορικής, να μην την αλλοιώνουν και την μεταλλάσουν σε βαθμό που να μετασχηματίζεται σε μια άλλη γλώσσα.
Αυτό που κάνει μία γλώσσα ζωντανή δεν είναι μόνο να συντηρηθεί ανόθευτη, αλλά η ικανότητα των ανθρώπινων συνόλων να την μελετούν, να την μιλάνε, να την αναδιαπραγματεύονται διαρκώς, να αναδιατάσσουν το ήδη υπάρχον υλικό της, να την αναμοχλεύουν, παράγοντας νέα νοήματα, νέες σημασίες, νεολογισμούς, κοινώς ΣΚΕΨΗ.
Εκείνοι οι παράγοντες που διατηρούν το μεγαλείο και τον πλούτο μιας γλώσσας, εν προκειμένω της ελληνικής, δεν είναι αυτοί που μάχονται την λατινοποίησής της και της αρπαγής των φωνηέντων της, ούτε όσοι στέκονται αδιάφοροι, αλλά αυτοί που «σκέπτονται» και «δουλεύουν» πραγματικά με τη γλώσσα. Και αυτοί είναι οι καθημερινοί άνθρωποι που τρέφουν αδιάλειπτα τη σκέψη τους υπό οποιεσδήποτε συνθήκες κρίσης ή μη, οι λογοτέχνες, οι ποιητές, οι επιστήμονες.
Είναι οι δίαυλοι επικοινωνίας που αναλαμβάνουν να την κοινωνήσουν στις ευρύτερες μάζες, η τηλεόραση, ο τύπος, το διαδίκτυο, το ραδιόφωνο, το σχολείο, το πανεπιστήμιο.
Κοντολογίς οι δίαυλοι μαζικής διοχέτευσης της γλώσσας και της γνώσης, οι οποίοι – πλην ορισμένων λαμπρών εξαιρέσεων – πόρρω απέχουν από αυτό που ονομάζεται «σκέψη», άρα και «γλώσσα».
Αυτοί είναι οι αιμοδότες ή οι υπονομευτές της γλώσσας.
Εξ ου και η μαζική αφασία ενός έθνους που αντί να μιλάει κραυγάζει…