Ὁ κύκλος τῆς ζωῆς δὲν μπορεῖ νὰ περιορίζεται στὴ γῆ καὶ στὰ ὅσα χρόνια ζεῖ σ’ αὐτὴν ὁ ἄνθρωπος, γιατί τότε αὐτὸς ὁ κύκλος εἶναι γυμνὸς ἀπὸ οὐσία. Αὐτὸ ἀντέγραψε ἀπὸ τὸν Ντοστογιέφσκι ὁ Ἰταλὸς συγγραφέας, ποιητὴς καὶ διανοούμενος Νικόλα Μοσκαρντέλι (1894-1943), ποὺ ἀσχολήθηκε μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, στὸ βιβλίο του «Ψυχὲς καὶσώματα».
Γιὰ τὸ ἴδιο θέμα ὁ Γιῶργος Σαραντάρης τὸ 1938 γράφει: «Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἔκαμε τὴν πράξη τῆς Θυσίας Του καὶ τῆς Ἀνάστασής Του, τότε ἡ δική μου ζωή, ἡ ζωὴ τοῦ ἀτόμου, δὲν ἔχει, δὲ μπορεῖ ν’ ἀποκτήσει λόγο. Ὄχι τόσο ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ… ὅσο ἡ πράξη Του, εἶναι ἐκείνη ποὺ δεσμεύει τὸ ἄτομο, ποὺ τὸ ἀναγκάζει νὰ πιστέψει πὼς ἡ ζωὴ ἔχει λόγο».
Ὁ Σαραντάρης γιὰ τὸ ἴδιο θέμα ἔγραψε σὲ ἄρθρο του στὴν «Καθημερινή», στὶς 5 Ἰουνίου 1939: « Ἡ ἐνσάρκωση, ὁ Θάνατος καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ αἰώνιο καὶμοναδικὸ παράδειγμα ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν πίστη στὸν Ἄνθρωπο. Μονάχα ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺὑπάρχει ὁ Χριστὸς ἀνάμεσα στ’ ἄτομα, ἔχει ἀκέραια τὴ σημασία της ἡ ἱστορία, ἔχει νόημα, λόγο καὶ σάρκα ἡ πορεία τῶν ἀτόμων ἀπὸ τὴ μία γενιὰ στὴν ἄλλη, ἔχει συνέχεια καὶ παρουσία ὁἄνθρωπος… Ὅποιος ἀτενίζει τὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ παραμερίζει τὸ Χριστό, εἶναι σὰ νὰ μὴν ὑποπτεύεται πὼς εἴμαστε προορισμένοι στὴν αἰωνιότητα καὶ σὰ νὰ θέλει νὰ ἐπαναλάβει τὸ ἔργο τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων, ποὺ ἦταν ἡ προετοιμασία μίας ἄρτιας θνητῆς ὑπόστασης, γιὰ νὰ τὴν δεχθεῖ ὁ Χριστὸς καὶ νὰ τὴν κάνει ἀθάνατη».
Ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς στὸ βιβλίο του «Ἐορτολογικὰ παλινωδούμενα» (Ἔκδ. Ἀκρίτας) γράφει ὅτι ὁ τεχνολογικὸς κόσμος μας, μοιάζει νὰ ἔχει χάσει τὴν ὑπερχρονικὴ διάσταση τῆς ἐλπίδας. Ἔχει μεταβάλει τὴ μεταφυσικὴ σὲ ἀφηρημένη θεωρητικὴ ἐνασχόληση ἢ προσπαθεῖ νὰ κατοχυρώσει διαλεκτικὰ τὸν ὑποχρεωτικὸ μηδενισμὸ τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ἀντίθετα, προσθέτει, ἡ λαμπροφόρα νύχτα τῆς Ἀναστάσεως εἶναι πραγματικὰ ἡ ἐναργέστερη ὑποτύπωση τῆς πραγματικότητας τῶν «ἐσχάτων». Στὶς διαστάσεις της ὁ φθαρτὸς χρόνος τῆς μετρήσιμης διαδοχῆς, ποὺ προσδιορίζει τὴ βιολογικὴ ἀτομικότητα – τὴ γέννηση, τὴν αὔξηση, τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο – μεταμορφώνεται σὲ ἀδιάστατο παρὸν μίας πληρωματικῆς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό.
Ὁ Ἀντώνης Σαμαράκης ἀπὸ τὴν πλευρά του στὸ δοκίμιο – βιβλίο του «Γιατί εἶμαι Χριστιανὸς» (Ἔκδ. Ψυχογιὸς) τονίζει: «Ἀναπνέω μέσα στὸν Χριστιανισμό. Ἔξω ἀπὸ αὐτόν, νιώθω ἕνα αἴσθημα ἀσφυξίας. Ἡ πάλη σὲ αὐτὴν ἐδῶ τὴ ζωή… ἡ κρίσιμη πάλη γίνεται ἀνάμεσα σὲ δύο κοσμοθεωρίες: Τὴ χριστιανικὴ καὶ τὴ μηδενιστική…Ἡ δυαρχία εἶναι τὸ μοναδικὸ σχῆμα ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν πνευματικὸ κόσμο… Ναί, φίλε… ἡ σοσιαλιστική, ἡ κομμουνιστική, ἡ ἀστικὴ ἀντίληψη τῆς ζωῆς εἶναι πράματα πάρα πολὺ σοβαροφανῆ, ὥστε νὰ εἶναι στὸ βάθος τους γελοία. Ὅλα αὐτά, φίλε, δὲν ἀγγίζουν τὸ μεδούλι τῆς ζωῆς. Τὸ μεδούλι τῆς ζωῆς τὸ ἀγγίζει ὁ Χριστός».-