Ὅταν λοιπόν ὁ Βαπτιστής Ἰωάννης, χωρίς καθόλου νά τό περιμένει, ἀντίκρυσε τόν Χριστό νά στέκεται ταπεινά μπροστά του, ἔνιωσε ἴλιγγο, ἀπόρησε καί ἐξεπλάγη. Ἀναζητοῦσε γύρω γύρω τόπο γιά νά διαφύγει, θέλοντας νά δραπετεύσει, ἀλλά δέν εὕρισκε. Γιατί μιά ἀόρατη δύναμη τόν κρατοῦσε καί τόν ἐμπόδιζε. Φώναξε τότε καί εἶπε πρός τόν Κύριο πού τόν κρατοῦσε· «Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαπτισθῶ ἀπό σένα καί σύ ἔρχεσαι σέ μένα;». Τί κάνεις, Κύριε; Γιατί μέ παραδίδεις στούς ὄχλους γιά νά μέ θανατώσουν; Τώρα θά μέ λιθοβολήσουν οἱ ὄχλοι σάν ψεύτη. Ἐγώ κήρυξα γιά σένα μεγάλα καί σπουδαῖα καί σύ ἔφθασες ἐδῶ σάν ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος καί ξένος. Τί κάνεις, Κύριε; … Δεῖξε τήν ἀξία σου· γιατί ἦλθες μόνος καί τόσο ἁπλός; Ποῦ εἶναι ἡ φάλαγγα τῶν ἀγγέλων σου; Ποῦ εἶναι τό τάγμα τῶν ἀρχαγγέλων σου;
Γιατί θέλεις νά βαπτισθεῖς; Δέν θά τό δεχθεῖ αὐτό ὁ Ἰορδάνης. Ἀναγνώρισε ἐσένα τόν δημιουργό του καί γύρισε τό ρεῦμα του πρός τά πίσω· δέν κυλάει πρός τά ἐμπρός, ἀρνεῖται νά πειθαρχήσει στή φυσική τάξη. Τά στοιχεῖα τῆς φύσεως σέ ἀναγνώρισαν, κι ἐγώ νά μή σέ ἀναγνωρίσω; Ἄν θέλεις νά βαπτισθεῖς, βάπτισε μόνος σου τόν ἑαυτό σου. Ἐγώ δέν ἁπλώνω τά χέρια μου· ἀρνοῦνται νά τελέσουν τή βάπτιση, παραλύουν, συστέλλονται· δέν δέχονται νά ἐγγίσουν αὐτό πού δέν ἔμαθαν. … Δέν τολμῶ νά ἐπιχειρήσω κάτι τόσο πολύ μεγάλο· δέν γνωρίζω πῶς πλένεται τό φῶς· δέν μπορῶ νά λούσω τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης· δέν φωτίζει ἡ νύχτα τήν ἡμέρα, ὁ χρυσός δέν ὑπηρετεῖ τόν μόλυβδο, ὁ πηλός δέν διορθώνει τόν τεχνίτη, ἡ θάλασσα δέν δανείζεται νερό ἀπό τήν πηγή, ὁ ποταμός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό μιά σταγόνα· ἡ βρωμιά δέν καθαρίζει τό καθαρό, ὁ κατάδικος δέν δικάζει καί δέν ἀπαλλάσσει τόν δικαστή. «Ἐγώ χρείαν ἔχω ὑπό σοῦ βαπτισθῆναι». Ἔχω ἐπίγνωση τῆς εὐτέλειας τῆς φύσεώς μου. Διότι δέν ὑπάρχει μαθητής ἀνώτερος ἀπό τόν δάσκαλό του, οὔτε δοῦλος ἀνώτερος ἀπό τόν ἀφέντη του. Ἐμένα δέν μέ πλησιάζουν γεμάτα φόβο τά Χερουβίμ, σ’ ἐμένα δέν ψάλλουν μέ δυνατή φωνή τά Σεραφίμ τόν τρισάγιο ὕμνο, ἐγώ δέν ἔχω γιά θρόνο μου τόν οὐρανό, ἐγώ δέν διαθέτω φωνή πού δημιούργησε τό σύμπαν. Ἐγώ δέν ἔχω παλάμη πού νά εἶναι σέ θέση νά βαπτίσει τόν Θεό. …
Καί ὁ Κύριος εἶπε πρός αὐτόν· «Ἄφησε τώρα τίς ἀντιρρήσεις σου· διότι μέ τόν τρόπο αὐτό θά ἐκπληρώσω κάθε ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ἄφησε τώρα τίς ἀντιρρήσεις σου». … Ἄφησε, Ἰωάννη, νά ἁγιασθεῖ ἡ φύση τοῦ ὕδατος· πρέπει ὅλα νά τά ἐκπληρώσω. Ἄν δέν καταδεχθῶ ἐγώ νά βαπτισθῶ ἀπό σένα, δέν θά καταδεχθεῖ ὁ βασιλιάς νά βαπτισθεῖ ἀπό φτωχό ἱερέα. «Ἄφησε τώρα τίς ἀντιρρήσεις σου». Ἄφησε τόν Πατέρα μου νά φωνάξει ἀπό ἐπάνω «Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός», γιά νά μήν ἀρχίσουν οἱ Ἰουδαῖοι νά μέ ἀποκαλοῦν υἱό τοῦ μαραγκοῦ, ἀλλά τοῦ ἐπουρανίου Πατρός. Ὑπηρέτησε τόν Θεό Λόγο ὡς φωνή, πρόσφερε τίς ὑπηρεσίες σου στόν δεσπότη ὡς δοῦλος, στόν βασιλιά ὡς στρατιώτης, ὡς πηλός στόν ἀγγειοπλάστη. Μή φοβᾶσαι τήν ἐντολή, ἀλλά ἔχε θάρρος. Ἄφησε τώρα τίς ἀντιρρήσεις σου.
… Καί τότε κατέστη δυνατόν νά δοῦν οἱ ἄνθρωποι ἕνα θέαμα πού προκαλοῦσε ρίγος. Ὁ Ἰωάννης ἀκούμπησε γεμάτος τρόμο τήν κεφαλή τοῦ Δεσπότου· ἄνοιξαν ἐπάνω οἱ οὐρανοί καί οἱ ἄγγελοι παρατηροῦσαν τά γεγονότα· ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τή μορφή περιστερᾶς ἦλθε ἐπάνω στήν κεφαλή τοῦ Δεσπότου καί ἔσπρωχνε τό δεξί χέρι τοῦ Ἰωάννη.
Ὤ καινούριο θαῦμα! Ὤ ἀνέκφραστη χάρις! Συντρίβει ὁ Χριστός ἐπάνω στά νερά τοῦ Ἰορδάνη τήν κεφαλή τοῦ δράκοντος, κι ἐγώ στεφανώνομαι σάν νά ἤμουν ὁ νόμιμος ἀθλητής· αὐτός βαπτίζεται μέσα στό νερό κι ἐγώ ἀποθέτω τόν ρύπο μου· ἐπάνω σ’ αὐτόν ἔρχεται τό Ἅγιον Πνεῦμα καί σέ μένα χαρίζει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν· αὐτός μαρτυρεῖται ἀπό τόν Πατέρα Του ὡς Υἱός Του ἀγαπητός, κι ἐγώ γίνομαι χάρις σ’ αὐτόν υἱός τοῦ Θεοῦ. Γιατί οἱ οὐρανοί ἄνοιξαν γιά χάρη Του, γιά νά φανερωθεῖ τό κατοικητήριο τοῦ βαπτισθέντος καί ἡ φωνή τοῦ Πατέρα Του μαρτυρεῖ λέγοντας· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε». «Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, στόν ὁποῖο εὐαρεστήθηκα· σ’ Αὐτόν νά ὑπακοῦτε». Σ’ Αὐτόν ἁρμόζει ἡ δόξα καί ἡ ἐξουσία πάντοτε, τώρα καί σέ ὅλους τούς αἰῶνες. Ἀμήν.