Η Εκκλησία μας, σε λίγες μέρες,
θα εορτάσει την κατά σάρκα Γέννησιν
του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού
του Νοητού Ηλίου της Δικαιοσύνης
που δε θα δύσει ποτέ!
Έρημος διψασμένη για νερό
Έρημος στεγνωμένη δίχως κρίνο…
Έτσι ήταν η γη πριν έλθει ο Χριστός.
Έτσι ήταν οι άνθρωποι….με πρόσωπα σκοτεινά,
με φορτία βαριά, με θάνατο αμετάκλητο.
Έτσι ζούσαν οι άνθρωποι..
Δίχως την ελπίδα του Θεού…,
δίχως το Χέρι που μοιράζει την άφεση…
Και κλαίγαν οι Άγγελοι
και βεβαιώναν οι Προφήτες:
« θαρθεί μια μέρα που οι τυφλοί θα δουν
οι παράλυτοι θα περπατήσουν
οι μουγγοί θα μιλήσουν
Τότε η Παρθένος τέξεται Υιόν
και καλέσουσιν το όνομα Αυτού Εμμανουήλ
και ποιήσει το σκότος εις φως
και τα σκολιά εις ευθείαν
και της ειρήνης Αυτού ουκ έσται όριον.
Τότε συμβοσκηθήσεται λύκος μετ αμνών
και πάρδαλις συναναπαύσεται ερίφω
και λέων ως βους φάγεται άχυρα
Τότε θα στεγνώσουν όλα τα δάκρυα…
Στα οδυνηρά αδιέξοδα του προχριστιανικού κόσμου
ο αψευδής Θεός, ο Αγαπήσας εις τέλος τον άνθρωπον, δίδει παράκλησιν αιωνίαν:
κλίνας τους ουρανούς κατέρχεται.
Ο Άσαρκος Θεός σαρκούται, ο Αόρατος Θεός οράται,
ο Αναφής Θεός ψηλαφάται!
Και ευαγγελίζεται ο Άγγελος χαράν μεγάλην :
«ιδού ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ ος εστί Χριστός
και τούτο ημίν το σημείον
ευρήσετε βρέφος εσπαργανωμένον κείμενον εν φάτνη»
Η πιο παρήγορη και ζωοποιός αγγελία του Ουρανού προς τη γη.. του Θεού προς τον άνθρωπο:
γεννήθηκε Αυτός που θα μας σώσει!
Αυτός που μας αγαπάει και μας γιατρεύει,
Αυτός που μας αγαπάει και μας ημερεύει
Αυτός που μας αγαπάει άλλος κανείς και για πάντα
Τώρα, 2000 χρόνια μετά,
περιμένουμε ξανά Χριστούγεννα
και ξανά οι Άγγελοι κλαίνε,
αφού επέστη καιρός ο της Γεννήσεως
και η καρδιά μας είναι αλλού.
Δεν έχουμε χρόνο για τον Χριστό…
Εμείς περιμένουμε τη λύτρωση από άλλο Θεό…
από το επηρμένο κεφάλι μας, από τα χρήματά μας,
από τα κτήματά μας, από τις γνωριμίες μας, από τον εαυτό μας…
Επέστη καιρός ο της Γεννήσεως και η καρδιά μας Έχει εμπάθειες, έχει κακίες, μνησικακίες… Η καρδιά μας
δεν έχει Χριστό.
Χριστούγεννα ξανά και οι Άγγελοι κλαίνε,
αφού χιλιάδες άνθρωποι σαν και μας,
ικανοί να ευτυχήσουν και να πονέσουν…
να αγαπήσουν και ν αγαπηθούν…
να μετανοήσουν και να αγιάσουν…
καθημερινά προδίδονται, κακοποιούνται,
μετατρέπονται σε προϊόντα με ορισμένη τιμή
και πωλούνται.
Χιλιάδες άνθρωποι γυρίζουν στους δρόμους, γιατί δεν τους περιμένει κανείς. Χιλιάδες νέοι διανυκτερεύουν στα παγκάκια, στα σοκάκια, στους σταθμούς των τραίνων, σε υπόγειες διαβάσεις, άυπνοι, άπλυτοι, νηστικοί…εξαθλιωμένοι
Χιλιάδες άνθρωποι σαν και μας ξεπουλάνε τα πάντα
–συνείδηση, σώμα, ιδεολογία-
και διαπραγματεύονται το αιώνιο, το Θεό,
τον αδελφό τους, τον εαυτό τους, την ψυχή και το σώμα τους
αντί πινακίου φακής…
Χριστούγεννα ξανά και στα μέρη μας πήρε να χειμωνιάζει. Μύρισε κρύο…μύρισε βροχή…
Σα σε παραμύθι, Χριστουγεννιάτικοι γίναν οι δρόμοι,
οι μουσικές, οι αναμνήσεις…Ακόμα κι ο αέρας σαν από κάπου λες, Χριστουγεννιάτικος έρχεται
Χριστούγεννα ξανά και τρομάζεις, όταν διαπιστώνεις πόσο ίδια είναι όλα με την προ Χριστού εποχή…
Πόσο ίδια παραμένει η αμαρτία και οι χαρακιές της επάνω μας…Πόσο βαριές παραμένουν οι αγωνίες μας
και πόσο άλυτα τα προβλήματά μας…
Λοιπόν; αφού αιώνες τώρα, ΟΛΑ, μαρτυρούν ότι γεννήθηκε ο Χριστός
τ’ άστρα και τα βουνά και οι Άγγελοι και οι Ποιμένες και οι Προφήτες
και η Παναγία Μητέρα, αφού αιώνες τώρα τα πάντα μαρτυρούν ότι ανέτειλε ο Ήλιος της Δικαιοσύνης,
εμείς γιατί κρυώνουμε, σα να μη βγήκε ο ήλιος στα μέρη μας;
Κι αφού σαλπίζει ο Άγγελος χαρά μεγάλη,
εμείς γιατί αγωνιούμε,γιατί απογοητευόμαστε
γιατί ζούμε θλιμμένοι και απαράκλητοι
σα να μην ήρθε ο Χριστός ποτέ
και σαν ποτέ να μη μας αγάπησε;
Ετέχθη Χριστός, γεννήθηκε ο Χριστός ,λένε οι Άγγελοι
και δεν κλαίμε από ευτυχία, γιατί δεν ξέρουμε πως
ετέχθη Χριστός σημαίνει
ετέχθη η άμετρος συγκατάβασις…
η παντελής απολύτρωσις…
η ρίζα η βλαστάνουσα άφεσιν!
Δεν ξέρουμε πως
ετέχθη Χριστός σημαίνει
ετέχθη Εκείνος που κάλαμον τεθλασμένον ου συντρίψει και λύχνον καπνιζόμενον ου σβέσει….
Ετέχθη Χριστός και ετέχθη υμίν, λένε οι Άγγελοι
και δεν κλαίμε από ευγνωμοσύνη, γιατί δεν ξέρουμε ότι ετέχθη υμίν σημαίνει πως
ο Χριστός γεννήθηκε για κάθε άνθρωπο,
για κάθε φυλή, για κάθε τάξη.
Ετέχθη υμίν σημαίνει πως
ο Χριστός γεννήθηκε για σένα τον δίκαιο
αλλά και για μένα τον άδικο
Για σένα τον αγαθό αλλά και για μένα τον πονηρό
Για σένα τον μαθητή αλλά και για μένα τον ληστή…
Ετέχθη υμίν σημαίνει πως ο Χριστός γεννήθηκε για σένα τον πρώτο αλλά και για μένα τον έσχατο…
Ευρήσετε βρέφος εσπαργανωμένον, λένε οι Άγγελοι,
κείμενον εν φάτνη και μεις δεν πέφτουμε στη γη να προσκυνήσουμε.
Αντιστέκεται το επηρμένο κεφάλι μας και επίμονα ρωτάει:
γιατί βρέφος και γιατί σε φάτνη;
Και δεν ξέρουμε πως από αγάπη άμετρη ο Χριστός γίνεται Ίδιος με μας!
πως από αγάπη άμετρη ο Χριστός μπαίνει στη διαδικασία της κύησης,
της γέννησης, της φτώχειας, της ανθρώπινης ζωής!
Δεν ξέρουμε πως αν ο Χριστός ερχόταν σαν κάτι άγνωστο και εντελώς άλλο από μας,
θα μας ήταν ξένος και ανοίκειος…
θα μας τρόμαζε αντί να μας ελκύσει.
Από αγάπη ο Χριστός γίνεται βρέφος ανήμπορο και αδύναμο ,Ίδιο με μας, για να μετάσχει σ΄ όλα τ΄ ανθρώπινα, παρεκτός αμαρτίας.
Για να μετάσχει με τον ίδιο τρόπο που και μεις μετέχουμε.
Ο Χριστός γίνεται βρέφος και κρυώνει και πεινάει
και αγκαλιάζεται από τα χέρια της Παναγίας Μητέρας Του που κατανοεί το Μυστήριο και προσκυνάει και λέει: Πώς ενεσπάρεις μοι, Ήλιε Υιέ;
Πώς σε γαλουχώ, πάσης φύσεως τροφέα;
Πώς σε χερσί κατέχω τον Κρατούντα τα σύμπαντα;
Πώς να σε κρατήσουν τα χέρια μου
Εσένα που κρατάς όλη την κτίση;
Πώς σε αδεώς ενατενίζω,
ον ου τολμά ενατενίζειν τα Πολυόμματα;
Πώς να σε κοιτάζω
Εσένα που δεν τολμούν να σε κοιτάξουν οι Άγγελοι;
Κατανοεί το Μυστήριο και προσκυνάει η Παναγία Μητέρα και προσκυνούν οι Άγγελοι, οι Προφήτες,
τ΄ άστρα, η σελήνη, το φως, οι απλοί και ταπεινοι άνθρωποι…
όσοι έχουν καθαρή καρδιά και άδολη πίστη.
Μόνον ο νους μας δυσκολεύεται και δεν υποκλίνεται,
γιατί συνήθισε να υποκλίνεται μόνο σε ό, τι φαντάζει μεγάλο και ισχυρό…
Μήπως κι εμείς τελικά θέλουμε το Χριστό όπως Τον ήθελαν οι Εβραίοι;
Όχι βρέφος αδύναμο αλλά βασιλιά ισχυρό που θα υποτάξει τον κόσμο, κάνοντας μια μεγαλεπίβολη, θαυματουργική εμφάνιση;
Όμως, αν ο Χριστός ερχόταν με τρόπο εντυπωσιακό,
με σημεία ισχυρά και ηχηρά – που μπορούσε να το κάνει – θα δέσμευε καθοριστικά την ελευθερία μας…
Θα την τραυμάτιζε…
Θα μας ανάγκαζε να πιστέψουμε, γιατί θα μας τρόμαζε
και θα μας μετέτρεπε έτσι σε σκλάβους.
Σε κοπάδι τρομοκρατημένων σκλάβων
που προσκυνούν όχι γιατί αγαπούν αλλά γιατί φοβούνται…
Αν ο Χριστός ερχόταν εν δυνάμει και δόξη
-που μπορούσε να το κάνει –
θα εξασφάλιζε σίγουρα την υποταγή μας
όχι όμως την αγάπη μας…
Όμως ο Χριστός δεν ήρθε, για να μας υποτάξει
αλλά για να μας αναδείξει!
Δεν ήρθε, για να δείξει τι μπορεί να κάνει Εκείνος
αλλά τι μπορούμε εμείς να κάνουμε στην ένωσή μας μαζί Του!
Ο Χριστός δεν ήρθε, για να μας αποκαλύψει τη φύση Του
αλλά για να μας υποσχεθεί ότι
εμείς μπορούμε να γίνουμε κατά Χάριν
ό, τι Εκείνος είναι κατά φύσιν!
Όπως έγινε με τις χιλιάδες των Αγίων της Εκκλησίας μας…
Όπως έγινε με τον αγ. Νεκτάριο που αντιμετώπισε τον άδικο κατατρεγμό ,χωρίς καθόλου να γογγύσει
Όπως έγινε με τον αγ. Διονύσιο που συγχώρεσε το φονιά του αδελφού του
Όπως έγινε με τον π. Παϊσιο, που έλεγε για όσους τον συκοφαντούσαν: έχουν ευλογία να με συκοφαντούν… Αυτοί με ωφελούνε
Όπως έγινε με τον π. Πορφύριο, τον π. Ιάκωβο..
Άνθρωποι σαν και μας που, αθόρυβα και ταπεινά
μας απέδειξαν πού μπορούμε να φτάσουμε,
όταν με το Θεό ενωθούμε…
Πόσες κρυμμένες δυνάμεις αγιότητας κλείνουμε μέσα μας….πόσο φως κουβαλάμε στα δομικά υλικά μας!
Αυτή είναι η πιο παρήγορη και χαρμόσυνη βεβαιότητα
που απορρέει από τη Σάρκωση του Χριστού:
το μεγαλείο του ανθρώπου!
Η ασύλληπτη και μοναδική μας αξία την οποία αναγνωρίζει ο Θεός και γι αυτό κατέρχεται.
Γι αυτό σαρκώνεται ο Χριστός:
για να μας φανερώσει
όχι πόσο σπουδαίος, πόσο ανεκτίμητος, πόσο πολύτιμος είναι
αλλά πόσο σπουδαίοι, πόσο ανεκτίμητοι, πόσο πολύτιμοι είμαστε!
Γι αυτό, καθώς λέει ο αγ. Νικόδημος ο αγιορείτης,
σκύβει και κάνει στρωτή μετάνοια στον άνθρωπο
ενώπιον των αγίων Αγγέλων…
γιατί ξέρει πόση ομορφιά και πόση αγιότητα μπορούμε να ακτινοβολήσουμε…
Γι αυτό σαρκώνεται ο Χριστός δίχως να ρωτάει ποιοι είμαστε…
Γιατί ξέρει καλά πού μπορούμε να φτάσουμε.
Για τον Χριστό και ο δίκαιος και ο άδικος είμαστε παιδιά Του…
με τεράστιες δυνατότητες προσωπικού αγιασμού,
με ιστορία ανεπανάληπτη,
με ελευθερία επιλογών,
με δικαίωμα στην αμαρτία αλλά και στην μετάνοια…
Προορισμένοι όλοι να γίνουμε συμβασιλείς και συγκληρονόμοι και ο καθένας από μας εκτιμάται όσο και το Αίμα του Χριστού!
Μέσα στην αγάπη του Θεού, δεν υπάρχουν ανάξιοι, περιφρονημένοι, ασήμαντοι και άχρηστοι άνθρωποι.
Κι αν τίποτα δεν έχουμε, ούτε γνώσεις, ούτε πλούτη, ούτε υγεία, ούτε ανθρώπους να μας νοιάζονται και να μας αγαπούν…
κι αν την τελευταία θέση κατέχουμε,
κι αν στην τελευταία θέση μας κατέταξαν οι άνθρωποι στη γη , μη φοβόμαστε…
μέσα στην Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχουν τελευταίοι…
Εκεί στην έσχατη θέση,
όποιος θέλει μπορεί να γίνει πρώτος…
Στην Εκκλησία του Χριστού, οι έσχατες θέσεις, συχνά,
πάνε πρώτες στον Παράδεισο…
Κι αν η αμαρτία συντρίμμια μας έκανε,
Αυτός που μας έφερε στη ζωή
μπορεί να εναρμονίσει ξανά τα σπασμένα κομμάτια μας και μπορεί ξανά φτερά να μας δώσει…
Δεν υπάρχουν άσημοι στην Εκκλησία
Δεν υπάρχουν αποτυχημένοι…
Ο Χριστός την τελευταία θέση διεκδίκησε
και αυτήν μας υπέδειξε.
Έκρυψε τη δύναμή Του σε φαινομενική αδυναμία
και μας δίδαξε πως η δύναμη η ουσιαστική
στην εκούσια αδυναμία είναι κρυμμένη
Ο πλούτος ο αληθινός
στην εκούσια πτωχεία φυλάγεται…
Η δόξα η πραγματική
στην εκούσια ταπείνωση κυοφορείται…
Στης ταπεινής αγάπης τ΄ άγια χώματα…
εκεί, μυστικά κι αθόρυβα, ευδοκιμούν οι άγιοι…
Χριστούγεννα ξανά και στα μέρη μας σα να ζεσταίνονται οι καρδιές… σα να ελπίζουν… Μύρισε άφεση… Μύρισε παράκληση αιωνία… Ακόμα κι
ο αγέρας λες, σαν από κάπου , παρήγορος έρχεται
Σαν Κάποιος να ήρθε για μας…
Σαν Κάποιος να πιστεύει σε μας…
Σαν Κάποιος να μας αγαπάει παντοτινά και απροϋπόθετα…
Χριστούγεννα ξανά!
Αν είσαι σε χαρά, αν ευτυχείς,
αν σήμερα τίποτα δε σου λείπει…
Αλλά κι αν πονάς,
Αν είσαι άνεργος,
αν είσαι μόνος, αν είσαι ξένος,
αν είσαι προδομένος,
αν νιώθεις άθλιος,
αν βρίσκεσαι μπροστά σε άλυτα προβλήματα,
αν έχεις πένθος βαρύ,
μη φοβάσαι…, μη φοβόμαστε…
γι αυτό έγινε άνθρωπος ο Χριστός:
για να μας δείξει πόσο μας αγαπάει
Μη φοβόμαστε… Είμαστε όλοι μέσα στα μάτια και την έγνοια του Θεού. Είμαστε όλοι ευνοημένοι του Θεού… Ηλεημένοι του Θεού…
Είμαστε όλοι οι μελλοντικοί κάτοικοι του Παραδείσου…
Το δικό μας βεληνεκές χάνεται μες στην αιωνιότητα
Ο τόπος που μας ανήκει είναι η Βασιλεία Του
και ο δρόμος για να φτάσουμε στη βασιλεία του Θεού είναι ένας : ο δρόμος της ταπείνωσης.
Μόλις ταπεινωθούμε, τελειώνουν όλα τα βάσανα, λύνονται όλα τα προβλήματα, γιατί ταπείνωση σημαίνει Χριστός, σημαίνει Χριστούγεννα. Αυτός είναι ο μοναδικός και ασφαλής δρόμος που οδηγεί στη χαρά των Χριστουγέννων, αδελφοί μου:
ο δρόμος των ταπεινών…