Καλαμπάκα, 3 Ιουλίου 2025
Αριθμ. Πρωτ: 14
ΠΡΟΣ: Καθηγούμενο Ιεράς Μονής Βαρλαάμ Αγίων Μετεώρων, Αρχιμανδρίτη π. Βενέδικτο
Εἰς Μνημόσυνον Αἰώνιον τοῦ Ὁσίου Γέροντος Ἰσιδώρου,
Προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βαρλαάμ Μετεώρων
«Ὁ καλός ποιμήν τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων» (Ἰω. 10:11)
Σεβαστέ Γέροντα, ευλογείτε
Με μεγάλο πόνο και οδύνη ψυχής τα μέλη της Διοίκησης του Συλλόγου μας αλλά και το πολυπληθές σώμα των μελών του, πληροφορηθήκαμε το δυσάρεστο άγγελμα της αναχώρησης του γέροντά μας Ισιδώρου εις την άνω Ιερουσαλήμ. Διερμηνεύοντας τα αισθήματα θλίψης όλων όσοι γνώρισαν εκ του σύνεγγυς και αναπαύθηκαν κατά καιρούς από τη συναναστροφή με τον πολυαγαπητό γέροντα Ισίδωρο, καθώς η χορεία της Αγιομετεωριτικής Μοναστικής πολιτείας γίνεται από σήμερα φτωχότερη πνευματικά, επιθυμούμε να δεχθείτε και την δική μας μαρτυρία για τον γέροντά μας.
Στην σιωπηλή αλλά ιερή αύρα των Μετεώρων, εκεί όπου οι πέτρινοι στύλοι γίνονται επίγειες αποκαλύψεις του ουρανού και οι σκιές των μοναστηριών προσεύχονται με την ίδια τη γεωγραφία τους, γράφτηκε ακόμη ένα κεφάλαιο της ασκητικής, πνευματικής και θυσιαστικής ιστορίας: η κοίμηση του γέροντος Ισιδώρου, του Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Βαρλαάμ.
Η κοίμηση του π. Ισιδώρου δεν είναι μια απλή αναχώρηση, αλλά μια ύψωση. Όχι ένα τέλος, αλλά μία συντέλεια νοήματος. Γιατί ολόκληρη η ζωή του ήταν μια αναφορά στο Αιώνιο, ένα επίμονο βλέμμα στραμμένο προς τα Άνω. Ο γέροντας Ισίδωρος δεν υπήρξε απλώς μοναχός, αλλά φανερωτής ενός άλλου τρόπου υπάρξεως. Ήταν άνθρωπος που έζησε την πίστη ως πνοή και την προσευχή ως αναγκαιότητα ύπαρξης. Στους ώμους του κράτησε την πνευματική παράδοση της Ιεράς Μονής Βαρλαάμ, ενός από τα πλέον ιστορικά και ιερά καθιδρύματα της Ορθοδοξίας, όχι ως τίτλο, αλλά ως σταυρό πνευματικού αγώνα και κοινωνικής προσφοράς.
Βίος «ὁμοιούμενος τοῖς Πατράσι»
Αφοσιωμένος στον μοναχισμό από νεαρή ηλικία, εισήλθε στον χώρο της ακτημοσύνης, της υπακοής και της καθαρότητας όχι από άρνηση του κόσμου, αλλά από πλήρωση άλλου, ανώτερου κόσμου — αυτού της Βασιλείας του Θεού. Ζώντας ακριβώς επάνω σε βράχους που μοιάζουν να εκβάλουν από την προσευχή και όχι από τη γη, ο γέροντας Ισίδωρος μετέτρεψε τη φυσική μοναξιά σε εσωτερική πληρότητα. Πολλοί θυμούνται πως η φιλοκαλική του σιωπή είχε την ίδια δύναμη με το Ευαγγέλιο. Όταν μιλούσε, ήταν σαν να ανέπνεαν οι λέξεις· κι όταν σιωπούσε, ήταν σαν να λειτουργούσε μέσα του ο ίδιος ο Λόγος.
Ζούσε με αυστηρότητα, χωρίς ακρότητα· με αγάπη, χωρίς επιείκεια στην αμαρτία· με απλότητα, χωρίς καμία ιδέα για το πρόσωπό του. Ήταν αυστηρός μόνο με τον εαυτό του· με τους άλλους ήταν πατρικός, γαλήνιος, εσωτερικά βαθύς. Είχε το χάρισμα να “διαβάζει” τις ψυχές, χωρίς να τις ελέγχει· να καθοδηγεί, χωρίς να εξουσιάζει· να σηκώνει τους ανθρώπους, χωρίς να φαίνεται ότι τους κουβαλά. Ο λόγος του –σπάνιος, μετρημένος, απλός– άγγιζε τις καρδιές, όχι γιατί χρησιμοποιούσε ωραίες, εύηχες λέξεις, αλλά γιατί είχε εμπειρία Θεού.
Φύλακας τοῦ Μυστηρίου τῶν Μετεώρων
Η παρουσία του στη Μονή Βαρλαάμ, μια από τις αρχαιότερες και πλέον ασκητικές Μονές των Μετεώρων, υπήρξε καθοριστική. Ως Ηγούμενος και Πνευματικός Πατέρας, ανέλαβε όχι μόνο τη διοίκηση, αλλά το βάρος της πνευματικής αναγέννησης και διατήρησης της μετεωρίτικης παραδόσεως. Με έργο ήσυχο αλλά κολοσσιαίο, φρόντισε για την ανακαίνιση των ναών, την αποκατάσταση των κειμηλίων, την πνευματική καλλιέργεια της αδελφότητος, αλλά κυρίως για την ενίσχυση του “πνεύματος” των Μετεώρων: αυτού του μυστικού, ασκητικού ήθους που χάνεται στην ησυχαστική παράδοση.
Η Μονή υπό τη δική του καθοδήγηση έγινε φάρος προσευχής και τόπος επιστροφής. Οι χιλιάδες των προσκυνητών δεν έβρισκαν μόνο θέαμα και ιστορία. Έβρισκαν παρηγοριά, λόγο καρδιακό, ειρήνη εσωτερική. Ο γέροντας δεν έβλεπε επισκέπτες· έβλεπε πρόσωπα, εικόνες Θεού, πληγωμένες υπάρξεις που χρειαζόταν μόνο λίγη ελπίδα για να σταθούν. Κι εκείνος τους την έδινε, με μια ματιά, με μια σύντομη ευχή, με ένα ευλογημένο άγγιγμα στο μέτωπο. Ήταν ποιμήν, ιατρός και λειτουργός ταυτόχρονα.
Η πνευματική Ἀθόρυβη Θυσία
Ούτε μια ημέρα δεν έζησε χωρίς αγώνα. Τα μεσάνυχτα τον έβρισκαν στην Εκκλησία· η αυγή τον έβρισκε να περιποιείται τους προσκυνητές· το μεσημέρι να διακονεί με ταπεινότητα· το απόγευμα να συγχωρεί· και το βράδυ να προσεύχεται με το κομποσχοίνι για την σωτηρία του κόσμου. Στεκόταν ώρες ολόκληρες στην αγία Πρόθεση, μνημονεύοντας ονόματα — όχι από συνήθεια, αλλά από αγάπη.
Όσοι τον πλησίαζαν ένιωθαν πως βρίσκονταν κοντά σε άνθρωπο που ήδη “ανήκε αλλού”. Είχε ταπεινότητα Αγίων και βλέμμα γεμάτο αιωνιότητα. Ήξερε πως ό,τι δεν γίνεται με αγάπη, είναι κενό. Κι έτσι ζούσε — θυσιαζόμενος αθόρυβα, δίχως να αφήνει κανένα σημάδι για τον εαυτό του, αλλά πολλές πληγές ανοιχτές στον Χριστό για χάρη του κόσμου.
Μνήμη που δεν εκλείπει
Ο γέροντας Ισίδωρος αναχώρησε, όπως έζησε: αθόρυβα, ειρηνικά, με πλήρη επίγνωση ότι η ζωή δεν τελειώνει στο θάνατο. Το χώμα της αγιομετεωρίτικης γης, που ποτίστηκε με δάκρυα προσευχής και άσκησης, η γη που δέχτηκε τα λείψανα οσίων και μαρτύρων, υποδέχεται και σκεπάζει πλέον το τίμιο σώμα του. Όμως η ψυχή του πλέει στα ύψη εκείνα, όπου οι ουρανοί ευφραίνονται. Και οι Όσιοι Μετεωρίτες Πατέρες, τον υποδέχονται με χαρά και του ανοίγουν θέση στην ουράνια συνοδεία.
Ο γέροντας Ισίδωρος δεν ήταν ένας άνθρωπος της εποχής του· ήταν άνθρωπος της αιωνιότητας που έτυχε να περάσει από την εποχή μας. Και εμείς, οι επίγειοι, οφείλουμε να κρατήσουμε τη μνήμη του όχι απλώς ως ανάμνηση, αλλά ως υπόσχεση: να συνεχίσουμε τον δρόμο του· να αγαπήσουμε το Φως· να προσευχηθούμε λίγο περισσότερο· να σηκώσουμε λίγο τον νου προς τα Άνω.
Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Γέροντος Ἰσιδώρου.
Οὐκ ἀποθνήσκει, ἀλλά μεθίσταται.
Καί ἡ εὐχή του ἀς γίνεται εὐλογία καί στήριγμα στήν ἀπορφανισμένη μας καρδιά.
Με εκτίμηση για το Δ.Σ
ο Πρόεδρος
Γρηγόριος Γ. Καλύβας