ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ: ΤΑ “ΜΥΣΤΗΡΙΑ” ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ

 Οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες ξεκινοῦν στὸ Παρίσι καὶ γιὰ τὴν τελετὴ ἔναρξης ἡ Γαλλικὴκυβέρνηση ἀνακοίνωσε ὅτι ἐπιφυλάσσει ἕνα ὑπερθέαμα στὶς ὄχθες τοῦ Σηκουάνα… Πρόθεση τῶν διοργανωτῶν εἶναι νὰ προβληθεῖ πὼς ἡ Γαλλία δὲν εἶναι μία προβληματικὴ χώρα, ἀλλὰἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ μία ἰσχυρὴ παγκόσμια δύναμη. Εἶναι λυπηρὸ τὸ ὅτι ὁ χαρακτήρας τῶν ἀγώνων ἔχει σχεδὸν πλήρως ἀλλοιωθεῖ ἀπὸ τὸ πνεῦμα ποὺ ἐνεφύσησε ὁ Πιὲρ Ντὲ Κουμπερτέν, Γάλλος εὐγενὴς ποὺ ἦταν ὁ κύριος συντελεστὴς τῆς ἀναβίωσης τῶν ἀρχαίων Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων.Ἡ ἔντονη ἀνάμιξη τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς προπαγάνδας στοὺς Ἀγῶνες, ἡ ἐμπορευματοποίησή τους, ἡἐπαγγελματοποίηση τῶν ἀθλητῶν καὶ παικτῶν, ἡ διείσδυση τοῦ γουοκισμοῦ σὲ αὐτούς, ἡ εὐκαιρία γιὰ τὰ ἰσχυρὰ κράτη προβολῆς τῶν γεωπολιτικῶν τους σχεδίων, εἶναι τὰ κύρια στοιχεῖα αὐτῆς τῆςἀλλοίωσης.
.                Ἀλλὰ πῶς ξεκίνησε ἡ ἀναβίωση τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων; Ἦταν μόνο μία διάθεση τοῦΚουμπερτὲν νὰ διεθνοποιήσει τὴν ὀργανωμένη ἄθληση ποὺ εἶδε στὴν Ἀγγλία; Ἦταν μόνο μία δική του ἔμπνευση νὰ ἀναβιώσουν οἱ Ὀλυμπιακοὶ αἰῶνες; Γιατί μετέφερε τὴν ἕδρα τῆς ΔιεθνοῦςὈλυμπιακῆς Ἐπιτροπῆς ἀπὸ τὸ Παρίσι στὴ Λοζάνη; Καὶ γιατί ἕως τώρα οἱ Γάλλοι δὲν τὸν ἔχουν τιμήσει; Οἱ Ἕλληνες παίξαμε κάποιο ρόλο στὴν ἀναβίωση τῶν Ἀγώνων; Ἦρθε πράγματι ὁἐθνικισμός μας σὲ ἀντίθεση πρὸς τὸν διεθνιστὴ Κουμπερτέν; Αὐτὰ εἶναι μερικὰ ἀπὸ «τὰ μυστήρια τῶν Παρισίων», μυστήρια ὄχι κατὰ τὴν ἔννοια τοῦ μυθιστορήματος τοῦ Εὐγενίου Σύη, ἀλλὰ ὡς γεγονότα, στὰ ὁποῖα ὑπῆρξαν διάφορες ἀπόψεις καὶ ἑρμηνεῖες καὶ γιὰ ὁρισμένα δὲν ἔχουν δοθεῖσαφεῖς ἐξηγήσεις.
.                Ἡ κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Πιὲρ ντὲ Κουμπερτὲν (1863-1937) συνάντηση προσωπικοτήτων ἀπὸ  διάφορες χῶρες στὸ Παρίσι, πρὶν ἀπὸ 130 ἀκριβῶς χρόνια, τὸ 1894, ἦταν ἡἀρχὴ τῶν σύγχρονων Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων. Γιατί ὁ Κουμπερτὲν ἐπέλεξε τὴν ἀναβίωσή τους καὶὄχι τὴ δημιουργία ἑνὸς νέου θεσμοῦ, μὲ γαλλικὸ ὄνομα; Ἦταν ἀρχαιολάτρης; Πιθανόν, περισσότερο ἦταν φιλομαθὴς καὶ παρακολουθοῦσε τὴν παγκόσμια ἐπικαιρότητα. Ὅσα λοιπὸνἔμαθε γιὰ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες, τὸν ἐντυπωσίασαν. Εἰρηνικὴ συμβίωση  ὅλων τῶν Ἑλλήνων,ἀλτρουισμὸς καὶ ἔλλειψη ἀθέμιτου ἀνταγωνισμοῦ ἀνάμεσα στοὺς ἀθλουμένους, ἐκεχειρία κατὰ τὴν διάρκειά τους, κανόνες τοῦ εὖ ἀγωνίζεσθαι, στεφάνια ἀπὸ κλαδιὰ κοτίνου (ἀγριελαίας) τὰ ἔπαθλα,ὅλα ἦσαν μέσα στὴ σκέψη γιὰ τὴν εἰρηνικὴ συμβίωση τῶν λαῶν διὰ μέσου τοῦ ἀθλητισμοῦ. Ὁἐντυπωσιασμός του κατέληξε σὲ ἐπιθυμία νὰ βελτιώσει τὴν μέςῳ τοῦ ἀθλητισμοῦ ἀγωγὴ τῆς νεολαίας παγκοσμίως. Παράλληλα ἡ ἀγάπη του πρὸς τὴν Ὀλυμπία καὶ τὴν Ἑλλάδα αὐξήθηκε σὲτόσο βαθμό, ποὺ ζήτησε καὶ ἡ ἐπιθυμία του πραγματοποιήθηκε, ἡ καρδιά του νὰ μείνει μόνιμα στὴν Ὀλυμπία.
.                Ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 19ου αἰώνα εἶχαν ἀρχίσει ἀνασκαφὲς στὸν χῶρο τῆς ἀρχαίαςὈλυμπίας, οἱ ὁποῖες ἐντατικοποιήθηκαν ἀπὸ τὸ 1875. Τότε Γερμανοὶ ἀρχαιολόγοι ἀνακάλυψαν τὸσύνολο σχεδὸν τῆς τοποθεσίας ὅπου διεξήγοντο οἱ Ἀγῶνες καὶ τῶν χώρων, στοὺς ὁποίους φιλοξενοῦνταν οἱ χιλιάδες τῶν θεατῶν. Τὸ 1893 καὶ στὸν θησαυρὸ τῶν Ἀθηναίων, στοὺς Δελφούς, ἀνακαλύφθηκε μαρμάρινη ἐπιγραφὴ μὲ ὕμνο πρὸς τὸν Ἀπόλλωνα. Αὐτὸς μεταφράστηκε στὰγαλλικά, μελοποιήθηκε ἀπὸ τὸν σημαντικὸ συνθέτη Γκαμπριὲλ Φορὲ καὶ ἑρμηνεύτηκε ἀπὸ τὴν τότε διάσημη σοπράνο Ζὰν Ρεμάκλ στὴ συνεδρίαση τοῦ 1894 προκαλώντας συγκίνηση στοὺς συνέδρους καὶ βοηθώντας στὸ νὰ παρθεῖ ἡ ὁμόφωνη ἀπόφαση γιὰ ἀναβίωση τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, μὲπρώτη φιλοξενοῦσα πόλη, τιμῆς ἕνεκεν, τὴν Ἀθήνα. Τὸ θετικὸ γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ εἶναι ὅτι ΟΥΔΕΙΣ ἐκ τῶν συνέδρων ἀμφισβήτησε τὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες ὡς πολύτιμη κληρονομιὰ τῶν Νεοελλήνων.
.                Στὴν ἀπόφαση ἔπαιξε ρόλο καὶ ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλάδος στὶς συνεδριάσεις τῆς πρώτης 14μελούς Διεθνοῦς Ὀλυμπιακῆς Ἐπιτροπῆς, ὁ λόγιος εὐπατρίδης Δημήτριος Βικέλας. Εἶχε ἄνεση στὶς ξένες γλῶσσες (μιλοῦσε καὶ ἔγραφε μὲ ἄνεση γαλλικά, ἀγγλικά, ἰταλικὰ) καὶ ἦταν δεινὸς ρήτορας, ἀλλὰ δὲν χρειάστηκε ἡ εὐγλωττία του γιὰ νὰ πείσει τοὺς ἤδη θετικοὺς στὴν πρόταση Κουμπερτὲν συνέδρους περὶ τῆς διεξαγωγῆς τῶν 1ων Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων στὴν Ἀθήνα. Πάντως δημιούργησε καλὴ εἰκόνα γιὰ τοὺς Ἕλληνες, καὶ ἐκτιμήθηκε ἀπὸ τὸν Κουμπερτέν, ὁ ὁποῖος στὴσυγκεκριμένη Συνέλευση τοῦ 1894, τὸν πρότεινε καὶ παμψηφεὶ ἐξελέγη πρῶτος Πρόεδρος τῆς Διεθνοῦς Ὀλυμπιακῆς Ἐπιτροπῆς.
.                Ὁ Βικέλας δὲν ἦταν τόσο γνώστης τοῦ ἀθλητισμοῦ καὶ πῆγε στὸ Παρίσι στὴ θέση τοῦπερίφημου γυμναστοῦ Ἰωάν. Φωκιανοῦ. Αὐτὸς εἶχε προσκληθεῖ ὡς πρόεδρος τοῦ Πανελληνίου Γυμναστικοῦ Συλλόγου, ἀλλὰ ἐπέλεξε νὰ πάει ἀντ’ αὐτοῦ ὁ κοσμογυρισμένος καὶ λόγιος Βικέλας. Καὶ ἡ ἐπιλογή του, προϊὸν ταπεινοφροσύνης καὶ αὐτογνωσίας, ἦταν πετυχημένη.
.                Ὁ Βικέλας δέκα χρόνια πρὶν (τὸ 1884) εἶχε συγγράψει, τὸ περιηγητικὸ βιβλίο «ἈπὸΝικοπόλεως εἰς Ὀλυμπίαν». Κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὸν χῶρο τῶν ἀγώνων περισσότερο φέρνει στὴ μνήμη του γεγονότα καὶ προσωπικότητες: «Νομίζεις ὅτι ἀντηχοῦν εἰσέτι περὶ σὲ φωναί, αἴτινεςἐπευφήμησαν τὸν Θεμιστοκλῆ, νικητὴν ἐν Σαλαμῖνι καὶ σωτήρα τῆς Ἑλλάδος. Οἱ στέφανοι, τοὺς ὁποίους ὁ Πίνδαρος ἀπηθανάτισε, περιΐπτανται ἐκεῖ εἰς τὸν ἀέρα, ἐνώπιόν σου. Ἐνταῦθα ὁΘουκυδίδης, παῖς ἔτι, ἠκροάζετο τὰς διηγήσεις τοῦ Ἡροδότου, ἐνταῦθα ὁ Πλάτων ἐθήρευσενἐπαίνους, καὶ ὁ Ἰσοκράτης ἐπεθύμησε νὰ ἀναγνώσῃ τὸν Πανηγυρικόν του. Ἐνταῦθα συνήρχοντο οἱτεχνίται τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐξέθετον τὰ ἀριστουργήματά των εἰς τὸν θαυμασμὸν τῶν θεατῶν, οἴτινες ἀπένεμον τὴν ἀθανασίαν. Ἡ ἀρχαία Ἑλλὰς ὁλόκληρος συνοψίζεται, οὕτως εἰπεῖν, καὶσυγκεφαλαιοῦται ἐντὸς τῆς μικρᾶς ταύτης κοιλάδος» (Δ. Βικέλα «Ἀπὸ Νικοπόλεως εἰς Ὀλυμπίαν»,Ἐπανεκδ. «Ἑκάτη», Νέα Ἐρυθραία, 1991, σελ. 149 καὶ 150).
.                 Σημειώνεται ὅτι οἱ Ἕλληνες γυμνάζονταν πολὺ πρὶν τὸ συνέδριο τοῦ 1894. Ὁ Ρήγας ὁΒελεστινλής, τὸ 1797, μέσα ἀπὸ τὴ μετάφραση τῶν «Ὀλυμπίων» του θέλησε νὰ συγκινήσει καὶ νὰπροωθήσει τὴν ἰδέα τῆς ἀναβιώσεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ γίνονται στὴν Ὀλυμπία. Κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ ἀείμνηστου Σαράντου Καργάκου «Ἡ ἀναβίωση τῶν ἀγώνων θὰσυνιστοῦσε καὶ ἀναβίωση τῆς Ἑλλάδος. Τί εἴδους Ὀλυμπιακοὶ ἀγῶνες θὰ ἦσαν αὐτοί, χωρὶςἐλεύθερη Ἑλλάδα καὶ μὲ τοὺς Ἕλληνες νὰ εἶναι ραγιάδες;» (Σαρ. Καργάκου «Ὀλυμπία καὶὈλυμπιακοὶ Ἀγῶνες», Ἔκδ. Ι. Σιδέρης, Ἀθήνα, 2001, σελ. 77). Ὁ Ρήγας μᾶς δίνει καὶ ἄλλη πολύτιμη πληροφορία, ὅπως ὅτι ὁ δρόμος, ἡ πάλη, τὸ ἅλμα καὶ τὸ παγκράτιο «παίζονταν μέχρι τῆς δικῆς του ἐποχῆς στὴ Θεσσαλία» (αὐτ. σελ. 79).
.                Ὁ Σαρ. Καργάκος σημειώνει πὼς τὸ 1837 στὸν Δῆμο Λετρίνων (Πύργου Ἠλείας) ἄρχισαν πειραματικὰ νὰ γίνονται Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες ἀνὰ τετραετία, τὴν ἡμέρα τῆς ἘθνικῆςἘπετείου, τῆς 25ης Μαρτίου 1821. Τὴν ἰδέα τῆς ἀναβίωσης τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων εἶχε καὶ ὁΕὐάγγελος Ζάππας (1800 – 1865), ὁ ὁποῖος πρὸς τοῦτο χρηματοδότησε τὴν κατασκευὴ τοῦΖαππείου Μεγάρου καὶ τὴν πραγματοποίηση ἀγώνων σὲ συνδυασμὸ μὲ κοινωνικὲς ἐκδηλώσεις, ποὺ τὶς ὀνόμασε «Ὀλύμπια». Πραγματοποιήθηκαν ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του μία, τὸ 1859, καὶ ἐπὶ τοῦκληρονόμου του ἐξαδέλφου Κωνσταντίνου Ζάππα τρεῖς, κατὰ τὰ ἔτη 1870, 1875 καὶ 1889. Σημειώνεται ἀκόμη ὅτι πρὶν ἀπὸ τὴ Συνέλευση στὸ Παρίσι, τοῦ 1894, εἶχαν ἱδρυθεῖ ἑλληνικοὶἀθλητικοὶ σύλλογοι: πρῶτος,τὸ 1890, ὁ Πανιώνιος Γ. Σ. στὴ Σμύρνη, ὁ Πανελλήνιος Γ. Σ. στὴν Ἀθήνα τὸ 1891, καὶ ὁ Ἐθνικὸς Γ. Σ., ἐπίσης στὴν Ἀθήνα, τὸ 1893.
.                 Οἱ Ἕλληνες ἦσαν ἕτοιμοι ἀπὸ καιρὸ νὰ ἀναβιώσουν τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες, ὅμως χρήματα δὲν εἶχε τὸ μικρὸ καὶ πτωχευμένο κράτος τους. Βοήθεια ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ δὲν δόθηκε καὶθὰ ἔπρεπε νὰ βροῦν μόνοι τους τοὺς πόρους καὶ τὰ πρόσωπα, ὥστε νὰ διεξαχθεῖ κατὰ τὸ δυνατὸν πιὸ ἄρτια ἡ 1^η σύγχρονη Ὀλυμπιάδα. Τὸ πέτυχαν κατὰ θαυμαστὸ τρόπο. Κυριολεκτικὰ ἦταν ἕναςἄθλος αὐτὸ ποὺ κατάφεραν. Πρῶτον δὲν ὑπῆρχε στάδιο. Τὸ ἀρχαῖο ἦταν ἐρείπια. Κινητοποιήθηκαν οἱ πάντες πρὸς εὕρεση χρημάτων. Πρῶτος ὁ Γεώργιος Ἀβέρωφ δέχθηκε νὰ πληρώσει ἕνα ἑκατομμύριο δραχμὲς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης –μισθὸς περίπου 90 δρχ.– γιὰ νὰ ἀναβιώσει μὲ λευκὸμάρμαρο Ἀττικῆς τὸ ἀρχαῖο στάδιο, ὡς στάδιο τῶν ἀγώνων. Ὁ ἐμπνευσμένος ἀρχιτέκτοναςἈναστάσιος Μεταξὰς κατασκεύασε ἕνα ὑπέροχο στάδιο. Μέσα σὲ λιγότερο ἀπὸ δύο χρόνια τὸστάδιο ἦταν ἕτοιμο νὰ φιλοξενήσει τοὺς ἀγῶνες. Ἡ ἑταιρεία σιδηροδρόμων προσέφερε χρήματα γιὰτὴν κατασκευὴ τοῦ ποδηλατοδρομίου στὸ Φάληρο, τὸ ὁποῖο ἦταν ἀπὸ τὰ λίγα ποὺ ὑπῆρχαν τότε σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ φιλοξένησε ἐπίσης τὴν ἀντισφαίριση. Τὸ σκοπευτήριο στὴν Καλλιθέα, ἦτανἀπὸ τὰ κομψότερα ἀρχιτεκτονικὰ δημιουργήματα τῆς ἐποχῆς. Τὸ μέγαρο τοῦ Ζαππείου φιλοξένησε τὴν ξιφασκία καὶ τὸ λιμάνι τῆς Ζέας τὴν κολύμβηση. Οἱ δαπάνες γιὰ τὴν βελτίωση τῶν ὁδῶν πρόσβασης πρὸς τοὺς ἀθλητικοὺς χώρους, γιὰ τὸν καλλωπισμὸ πλατειῶν καὶ κεντρικῶν ὁδῶν, γιὰφανοστάτες, δενδροφυτεύσεις, ἅμαξες περιήγησης, χώρους φιλοξενίας καὶ ἑστίασης ἀθλητῶν καὶ φιλάθλων στηρίχθηκαν κυρίως σὲ εἰσφορὲς ὁμογενῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ὅλα ἦσαν ἕτοιμα πρὶν ἀπὸτὴν ἔναρξη τῶν ἀγώνων.
.                Τὸ πνεῦμα τοῦ ἀλτρουισμοῦ καὶ τῆς δικαιοσύνης κυριάρχησε στοὺς 1ους ὈλυμπιακοὺςἈγῶνες τῶν Ἀθηνῶν. Ὁ Βασίλης Καρδάσης περιγράφει τέτοια συμβάντα: Ποδηλάτης περίμενε ἀντίπαλό του ποδηλάτη νὰ διορθώσει τὴ σπασμένη ἀκτίνα στὸ ποδήλατό του, γιὰ νὰ συνεχίσουν μαζὶ τὸν ἀγώνα καὶ μαζὶ νὰ μοιραστοῦν τὴν πρώτη θέση. Καὶ πατέρας τοῦ ἀλλοδαποῦ νικητῆ στὸἀγώνισμα τῆς ἄρσης βαρῶν δήλωσε ὅτι οἱ κριτὲς εὐνόησαν τὸν γιό του σὲ βάρος τοῦ Ἕλληναἀντιπάλου του… (Βλ. «Ἡμερολόγιο 2003 – Ἀθήνα 1896, Ὁ νέος Ὀλυμπισμὸς καὶ ἡ ἀναβίωση», Ἔκδ. «Ἔφεσος», Κεφ. «Οἱ Ἀγῶνες»). Σημειώνεται ὅτι ὁ Κουμπερτὲν καθόλη τὴν περίοδο τῆς προετοιμασίας τῆς πρώτης σύγχρονης Ὀλυμπιάδας ἔμεινε στὴν Ἀθήνα καὶ συνεργάσθηκε μὲ τὴνὈργανωτικὴ Ἐπιτροπὴ τῶν ἀγώνων σὲ ὅλα τὰ σημεῖα.
.                Ὑπῆρξε κάποια ἀντιδικία μεταξὺ Κουμπερτὲν καὶ ἑλληνικῆς πλευρᾶς, ἐπειδὴ ἡ δεύτερη φέρθηκε ἐθνικιστικά; Οἱ Ἕλληνες διὰ τοῦ Βασιλέως Γεωργίου Α΄ καὶ τοῦ Βικέλα ἔθεσαν τὸ ζήτημα ὅτι στὴν ἀρχαιότητα οἱ Ὀλυμπιακοὶ ἀγῶνες ἐτελοῦντο σὲ ἕνα μέρος, στὴν Ὀλυμπία, καὶ ὅτι καλὸν θὰ ἦταν νὰ συμβεῖ τὸ ἴδιο καὶ μὲ τοὺς σύγχρονους Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες καὶ νὰ διεξάγονται μόνιμα στὴν Ἀθήνα. Ὁ Κουμπερτὲν διαφώνησε, ἔμεινε στὴ θέση του ὅτι πρέπει νὰ ὑπάρχει ἐναλλαγὴ τῆςἕδρας τους ἀνὰ τετραετία καὶ ἐκεῖ τὸ θέμα ἔληξε. Προφανῶς οἱ Ἕλληνες δὲν θέλησαν νὰπροκαλέσουν πρόβλημα στὴ διεξαγωγὴ τῶν ἀγώνων, καὶ μάλιστα στὴν ἀρχή τους. Ἀλλὰ καὶ νὰἤθελαν οἱ ὑποστηρίζοντες τὴν ἀλλαγὴ τῆς ἕδρας ἦσαν ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι καὶ μεταξὺ αὐτῶν οἱἰσχυρὲς χῶρες ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία, Γαλλία  Ἰταλία, κ.λ.π. Μετὰ τὰ ὅσα παρακμιακὰ συμβαίνουν στοὺς σύγχρονους Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλὴς ἐπανῆλθε στὴν πρόταση περὶ μόνιμης διεξαγωγῆς τῶν Ἀγώνων στὴν Ἑλλάδα. Κατέθεσε πρόταση στὴν ΔΟΕ περὶ τῆς διεξαγωγῆς τους στὸν χῶρο τῆς Ἀρχαίας Ὀλυμπίας, χῶρο ποὺ θὰ κηρυχθεῖ εἰρηνικὸς καὶἀπαραβίαστος καὶ στὸν ὁποῖο οἱ ἀγῶνες θὰ ἐπανήρχοντο στὸ πνεῦμα τῶν ἀρχαίων ἀγώνων καὶ τοῦΚουμπερτέν. Ἡ πρόταση ἐτέθη στὸ Ἀρχεῖο τῆς ΔΟΕ. Τὰ συμφέροντα τῶν μεγάλων ἑταιρειῶν καὶτῶν κρατῶν  εἶναι πάντα πανίσχυρα.
.               Μυστήριο εἶναι καὶ τὸ γιατί ὁ Κουμπερτὲν ἐπέλεξε ὡς ἕδρα τῆς ΔΟΕ τὴ Λοζάνη καὶ ὄχι τὸ Παρίσι, ὡς Γάλλος καὶ ὅπου ὁ ἴδιος συνεκάλεσε τὴν πρώτη ἰδρυτική της Συνεδρίαση; Λέγεται ὅτι ὁ Κουμπερτὲν διαπίστωσε ὅτι οἱ Γάλλοι ἦσαν ἀδιαφοροι γιὰ τοὺς ἀγῶνες. Ἐπὶ πλέον, ὡς εἰρηνόφιλος, ἐπέλεξε μία χώρα, τὴν Ἐλβετία, ποὺ δὲν συμμετέχει σὲ πολέμους, ὅπως ἡ Γαλλία. Καὶτρίτον καὶ ὁ ἴδιος, ἤθελε μίαν εἰρηνικὴ διαβίωση, γι’ αὐτὸ καὶ ἐπέλεξε γιὰ διαμονή του τὴ Λοζάνη.
.                Ἡ μεταφορὰ τῆς ἕδρας στὴν Ἐλβετία καὶ οἱ εἰρηνόφιλες ἀπόψεις τοῦ Κουμπερτὲν προκάλεσαν τὴν ἀντιπάθεια τῶν συμπατριωτῶν του πρὸς τὸ πρόσωπό του. Ὅταν ὁ σημερινὸς πρόεδρος τῆς ΔΟΕ Τόμας Μπὰχ ρωτήθηκε γιὰ τὰ συναισθήματα τῶν Γάλλων πρὸς τὸν συμπατριώτη τους, ποὺ ἀναβίωσε τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες, ἀπάντησε μὲ τὸ τοῦ Κυρίου: «Οὐδεὶς προφήτης στὴν πατρίδα του» (Ματθ. ιγ΄57). Προσφάτως ἔγιναν οἱ πρῶτες κινήσεις στὴ Γαλλία νὰἀποκατασταθεῖ ἡ μνήμη του. Ἡ Ὀλυμπιακὴ φλόγα φέτος πέρασε μπροστὰ ἀπὸ τὸ σπίτι του στὸΠαρίσι καὶ τὸ Γαλλικὸ Μουσεῖο κερίνων ὁμοιωμάτων Γκρεβέν, ἀντίστοιχο αὐτοῦ τῆς Μαντὰμ Τισὸστὸ Λονδίνο, τοποθέτησε ἄγαλμα τοῦ Κουμπερτὲν σὲ αἴθουσά του. Πάντως ὁ Πρόεδρος Μακρὸνἔχει ἀπορρίψει πρόταση νὰ τοποθετηθοῦν τὰ ὀστᾶ του στὸ Πάνθεον. Ὁ Κουμπερτὲν κατηγορεῖταιἀπὸ τοὺς γουοκιστὲς ὡς «μισογύνης, ρατσιστὴς καὶ ἀντισημίτης». Ὅπως σὲ ὅλα καὶ σὲ ὅλους δὲν μένουν στὴν ὅλη προσφορά του, ἀλλὰ στὰ ἤθη καὶ στὰ ἔθιμα τῆς ἐποχῆς, στὴν ὁποία ἔζησε ὁΚουμπερτέν.
.                Τὸ Ἔθνος μας ἀπὸ τότε ποὺ ἐλευθερώθηκε, ὑπόκειται σὲ ζηλοφθονία. Δὲν εἶναι ἕνα παράπονο, δὲν εἶναι κάτι μεταφυσικό, οὔτε κυνήγι μαγισσῶν. Ἂν ἀνοίξει ὁ ἀναγνώστης στὸ λῆμμα τῆς Βικιπαιδείας «Μισελληνισμὸς» ἢ «Ἀνθελληνισμὸς» θὰ τὸ διαπιστώσει. Ὁ Μισελληνισμὸςἐμφανίζεται πρῶτα στοὺς Πέρσες, περνᾶ στὴ Ρωμαϊκὴ περίοδο, στοὺς Φράγκους, στὸ Βατικανό, στοὺς Τούρκους. Κατὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 στοὺς Αὐστριακούς, στοὺς Ἄγγλους, στοὺς Γάλλους καὶ στοὺς Ρώσους, ἰδεολογικὰ στοὺς Μὰρξ καὶ Ἔνγκελς, καὶ στοὺς νεότερους χρόνους στοὺς Ρουμάνους καὶ στοὺς Βουλγάρους.
.                Ὑπάρχει ἕνα χαρακτηριστικὸ κείμενο, ποὺ δικαίως ἀμφισβητεῖται ἡ αὐθεντικότητά του. Στὸ βιβλίο του «Σκυλάνθρωποι» (Ἔκδ. 1976) ὁ Κυριάκος Διακογιάννης ἀναφέρεται σὲ «ἄγνωστηἘλβετίδα», ἡ ὁποία ἐξηγεῖ γιατί οἱ Εὐρωπαῖοι καὶ γενικότερα οἱ ξένοι «μισοῦν ἀφόρητά τοὺς Ἕλληνες». Καὶ ἂν εἶναι κείμενο τοῦ ἰδίου τοῦ Διακογιάννη μὲ τὰ ὅσα γράφει ἐκφράζει μίαν ἀντίληψη κοντὰ στὴν πραγματικότητα. Γράφει σὲ ἕνα σημεῖο τὰ λόγια τῆς «ἄγνωστης Ἐλβετίδας»: «Ὅλοι οἱ Εὐρωπαῖοι, μὲ ἀρχηγοὺς τοὺς Λατίνους καὶ τὸ Βατικανό, λυσσάξαμε νὰ ἐξαφανίσουμε τοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς Γῆς. Δὲν θὰ βρεῖς καὶ δὲν θὰ φανταστεῖς συνδυασμὸ καὶσυγκέρασμα ἐγκλήματος, πλεκτάνης καὶ παγίδας ποὺ δὲν τὸ σκαρφιστήκαμε καὶ δὲν τὸπραγματοποιήσαμε γιὰ νὰ τοὺς ἐξολοθρεύσουμε!…Ἡ ἱστορία μὲ τὸ μίσος κατὰ τῶν Ἑλλήνων δὲν ξέφτισε…
.                Ὁ σύγχρονος πολιτισμένος ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἴδιος καὶ χειρότερος…Δὲν θὰ ἐπιτρέψει ποτὲ τὸ Βατικανὸ νὰ ἐπιβιώσει ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ μόνη γνήσια χριστιανικὴ πίστη… Εἶναι ὁ μόνος λαὸς ποὺ κατόρθωσε νὰ συνταιριάξει ἁρμονικὰ τὸν ἀρχαῖο του πολιτισμό, τὴν ὑπεράνθρωπη πνευματικότητά του μὲ ὅλα τὰ θετικὰ στοιχεῖα τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ νὰ γεννήσει αὐτὸς ὁ θεϊκὸς συνουσιασμὸς μία βαθιὰ πίστη, μία θεμελιωμένη θρησκεία, μία τρομερὴ ἑνωτικὴἰσχύ».
.                Ὁ Κουμπερτὲν καὶ ἡ Διεθνὴς Ὀλυμπιακὴ Ἐπιτροπὴ ἔδωσαν κάποια προνόμια στοὺς Νεοέλληνες, ὡς συνεχιστὲς τῶν προγόνων ἐκείνων ποὺ δημιούργησαν τὸν λεγόμενο Δυτικὸπολιτισμὸ καὶ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες. Ἡ ἁφὴ τῆς Φλόγας ποὺ ἀνάβει σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῶν Ἀγώνων ἀνάβει στὴν ἀρχαία Ὀλυμπία. Ἡ Σημαία τῆς Ἑλλάδος κυματίζει μαζὶ μὲ αὐτὴν τῆς ΔΟΕ καὶτῆς διοργανώτριας χώρας. Ἐπίσης ἀνακρούεται ὁ Ἐθνικός μας Ὕμνος καθὼς καὶ ψάλλεται ὁὈλυμπιακὸς Ὕμνος, σὲ ποίηση Κωστὴ Παλαμὰ καὶ μουσικὴ Σπύρου Σαμαρᾶ. Γιὰ πρώτη φορὰἐψάλη στὴν Α΄ Ὀλυμπιάδα τῶν Ἀθηνῶν, στὴν Ἀθήνα. Τέλος ἡ ὀλυμπιακή μας ὁμάδα εἰσέρχεται, τιμῆς ἕνεκεν, πρώτη στὸ Ὀλυμπιακὸ Στάδιο κατὰ τὴν τελετὴ ἔναρξης. Αὐτὰ ἴσως σὲ κάποιους προκαλοῦν φθόνο, ὅμως τὸ μεῖζον εἶναι ἐμεῖς, οἱ Ἕλληνες νὰ ἔχουμε ἐπίγνωση αὐτοῦ τοῦ πολιτισμικοῦ βάρους ποὺ φέρουμε ὡς κληρονόμοι ἐκείνων, ποὺ δημιούργησαν τὰ ἀξεπέρασταἐπιτεύγματα τοῦ πολιτισμοῦ. Αὐτὸ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ παύσουμε νὰ ἔχουμε τὸ πάθος τῆς μίμησης τοῦ τρόπου ζωῆς καὶ τῶν ἰδεολογιῶν τῶν μηδενιστῶν καὶ τῶν ἡδονιστῶν τῆς ἐποχῆς μας, νὰσταθοῦμε γερὰ στὰ πόδια μας καὶ νὰ ἀποδείξουμε, ὅτι εἴμαστε ἀντάξιοι ἀπόγονοι ἐκείνων.-

Πηγή