Στις 13-15 Αυγούστου 1825 ο Κολοκοτρώνης με τους καπεταναίους του, το Θ. Γρίβα με 300 από Δολιανά, το Ζαΐμη με 600 από τα Καλάβρυτα, το Νοταρά και τους «Λόντο, Γιατράκο, Κανέλο, Γενναίο και Χατζή Μιχάλη με την καβαλλαρίαν» συγκρότησαν στράτευμα από δυο περίπου χιλιάδες μαχητές, και για πρώτη φορά ιππικό, και έπιασαν τις γνώριμες θέσεις γύρω από την Τριπολιτσά (από Βέρβενα και Τσιπιανά, Επάνω Χρέπα, Τρίκορφα και Συλίμνα, μέχρι Αλωνίσταινα, Πιάνα και Χρυσοβίτσι), για να αποκλείσουν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ που βρίσκονταν στο Φάλανθο.
Συγκρούστηκαν νικηφόρα με τις δυνάμεις του Ιμπραήμ στην Πιάνα και στα Τρίκορφα, ύστερα στη Συλίμνα και στον κάμπο της Δαβιάς προκαλώντας τους μεγάλη φθορά. Ανάμεσα στα άλλα απώθησαν επιθέσεις, εξόντωσαν φρουρές, ανακατέλαβαν φρούρια, χάλασαν οκτώ ή εννέα μύλους, με τον εξής σύμφωνα με το Γέρο τελικό απολογισμό:
«τακτικοί Τούρκοι εχάθηκαν εις τρεις ημέρας και εις τας διαφόρους θέσεις πεντακόσιοι, ταμπούρλα είκοσι, πολλά μουσκέτα, σημαίες τέσσερες, άλογα, αξιωματικοί πολλοί» (Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη, σελ. 137-140).
Έτσι μετά από δύο μήνες οι Έλληνες πήραν εκδίκηση για το χαλασμό τους στη μάχη των Τρικόρφων (23 Ιουνίου 1825).