Στις 19 Φεβρουαρίου 1822, αφού έχει ήδη καταστραφεί η Χαλκιδική, ο πρόκριτος της Νάουσας Λογοθέτης Ζαφειράκης υψώνει τη σημαία της επανάστασης στην πλούσια Μακεδονική πόλη. Μέσα και γύρω από την πόλη, στο Βέρμιο έχουν συνταχθεί όλοι οι Μακεδόνες οπλαρχηγοί: Ο γερο Καρατάσος με τον γιο του Τσάμη, ο Αγγελής Γάτσος από τη Σαρακήνα Έδεσσας με τον αδερφό του Πέτρο, ο Καραμήτρος από τη Βλάστη, ο Ιωάννης Παπαρέσκος από την Καστοριά και οι αδελφοί Ραμαντάνη και Σιούγγαρη με τα επανασταικά σωματά τους. Οι ελληνικές δυνάμεις αρχικά συγκρούονται με τις δυνάμεις του Κεχαγιά Μπέη της Βέροιας και τις συντρίβουν. Στην περιοχή εκστρατεύει ο Λουμπούτ Εμίν πασάς από τη Θεσαλονίκη, επικεφαλής 13.000 τακτικού στρατού με ιππικό, πυροβολικό και 7.000 άτακτους βασιβουζούκους. Οι Μακεδόνες υπερασπίζονται τη Νάουσα επιτυχώς για εβδομάδες, καταβάλλονται όμως εμπρός στόν όγκο του εχθρού. Το Πάσχα του 1822 οι Τούρκοι εισέρχονται στην πόλη και δεν αφήνουν τίποτε όρθιο. Δεν είναι δυνατό να περιγραφούν τα γεγονότα που έλαβαν χώρα, ούτε οι ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας των αγωνιστών. Εκτός από τους 2.000 περίπου αιχμαλώτους που σφαγιάστηκαν στην θέση Κίοσκ έξω από την πόλη, είναι επίσης γνωστή η πράξη απελπισίας των Ναουσαίων γυναικών οι οποίες προτίμησαν τον τίμιο θάνατο των ιδίων και των ανήλικων παιδιών τους στα νερά της Αραπίτσας από την ατίμωση, επαναλαμβάνοντας το Ζάλογγο. Όλο το καλοκαίρι του 1822 ο Λουμπούτ πασάς μένει καθηλωμένος στη Μακεδονία την οποία αφανίζει συστηματικά. Ο Γάλλος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη Φρανσουά-Μαρί Μποτύ σημειώνει στις 18 Ιουλίου 1822: «Ο πασάς συνεχίζει με επιμονή το σύστημα της λεηλασίας… Καταστρέφοντας οικονομικά τους Έλληνες θέλει να τους αφαιρέσει για πάντα κάθε πόρο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον των Τούρκων».
Εκείνο ειδικά που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι οι αγώνες που έδωσαν οι Μακεδόνες σε όλη τη διάρκεια της Επανάστασης, σε όλη την έκταση της Επαναστατημένης Ελλάδας. Διότι μετά την αποτυχία στη Μακεδονία, η οποία είχε πλέον πλημμυρίσει από τουρκικά στρατεύματα και τα κέντρα αντίστασης είχαν καταστραφεί, το πλείστον των πολεμιστών είχε θυσιαστεί στο πεδίο της μάχης, οι δε οπλαρχηγοί του Ολύμπου, του Βερμίου, της Χαλκιδικής και των άλλων περιοχών, μετά από σύσκεψη στη Μονή του Αγίου Διονυσίου του Ολύμπου, αποφάσισαν τη συνέχιση του αγώνα στη Νοτίως του Ολύμπου Ελλάδα.
Δεν πολεμούσαν πια για το σπίτι, την οιγκογένεια, τον τόπο τους. Αυτά τα είχαν θυσιάσει. Πολεμούσαν για το Γένος. Είναι κι αυτό μια απόδειξη του ακατάλυτου εθνικού δεσμού ανάμεσα στους Μακεδόνες και στη Νότια Ελλάδα.