Στον θάνατο του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Και στη συμπλήρωση 70 χρόνων από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
14 Μαρτίου 1957. Οι βρετανικές αρχές κατοχής της Κύπρου προχωρούν χωρίς δισταγμό στον απαγχονισμό του 19χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που συνελήφθη δυο χρόνια πριν για κατοχή και διακίνηση οπλισμού. Χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό, χωρίς κανένα έλεος, οι στυγνοί Άγγλοι κατακτητές αγνοούν τις εκκλήσεις των συμμαθητών του, του Αρχιεπισκόπου και ολόκληρης της κυπριακής κοινωνίας. Και προχωρούν. Κι αυτός, ο Βαγορής, γενναίος μέχρι το τέλος, ορθός, ατρόμητος, βαδίζει προς την αγχόνη με τόλμη. Θαρραλέος. Ελεύθερος ήδη!
“Μια φορά κανείς πεθαίνει… Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα”.
Τον αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου που με αδάμαστη ψυχή και αφάνταστο ενθουσιασμό πλαισίωσαν την ΕΟΚΑ τιμά ο Σύλλογός μας κατά το τρέχον έτος, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 70 χρόνων από την έναρξη του ένοπλου αγώνα για την Ελευθερία της Μεγαλονήσου (1955-1959). Και μαζί με του Κύπριους αδελφούς μας, προσευχόμαστε και ευχόμαστε και “καρτερούμεν, μέρα νύχτα” να φυσήξει σύντομα ο αέρας της Λευτεριάς!