Ο Γεώργιος Τερτσέτης (1800-1874) ήταν αγωνιστής του Εικοσιένα, ιστορικός, πολιτικός, συγγραφέας, ποιητής, φιλόσοφος, απομνημονευματογράφος και νομικός. Είχε διοριστεί αρχειοφύλακας στη βιβλιοθήκη της Βουλής στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος, θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του.
Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο από πατέρα καθολικό και μητέρα ορθόδοξη, που άρχισαν να καβγαδίζουν αν το γιο τους θα τον είχε θρησκευτικό υπήκοο ο Πάπας ή ο Πατριάρχης. Ο πατέρας του τον βάφτισε καθολικό, μα η μητέρα του τον βούτηξε κρυφά στην ορθόδοξη κολυμπήθρα. Σαν το έμαθε ο πατέρας, τον ξαναβάφτισε για τρίτη φορά καθολικό. Όταν μεγάλωσε ο Τερτσέτης, προτίμησε το ορθόδοξο βάφτισμα. Η οικογένειά του είχε σημαντικό όνομα στον τόπο του, όμως δεν ήταν από τις ντόπιες αρχοντικές οικογένειες της Ζακύνθου.
Στα παιδικά του χρόνια πήγε στο ίδιο σχολείο με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά του Θ. Κολοκοτρώνη, τον Πάνο και τον Γενναίο. Το 1816, έφυγε για την Ιταλία, όπου σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα νομικά, καθώς και λατινική – ιταλική φιλολογία. Επέστρεψε στο νησί του το 1820 μετά το πέρας των σπουδών του.
Με την έκρηξη της επανάστασης, ο Τερτσέτης βρέθηκε στο Μοριά με πολλούς άλλους συμπατριώτες του. Ασθενικής όμως κράσης, δεν άντεξε τις κακουχίες και αρρώστησε. Μεταφέρθηκε στο μικρό νησί Κάλαμο και στη συνέχεια πίσω στη Ζάκυνθο. Εκεί δέθηκε με αδελφική φιλία με το Δ. Σολωμό. Σ’ αυτόν χρωστάμε τον περίφημο «Διάλογο» για την γλώσσα του εθνικού μας ποιητή, καθώς το μόνο αντίγραφο που σώθηκε βρέθηκε στα χέρια του. Παρόλο που δεινοπάθησε την πρώτη φορά που κατέβηκε να αγωνιστεί, τον ξαναβρίσκουμε στη πρώτη γραμμή, όταν ο Ι. Καποδίστριας ελευθέρωνε τη Ρούμελη.
Το 1832-1833 διετέλεσε καθηγητής της γενικής και της Ελληνικής ιστορίας στο Κεντρικό Πολεμικό Σχολείο του Ναυπλίου. Με την έλευση της Αντιβασιλείας σχετίστηκε τόσο με τον Μαιζόν όσο και με τον πρόεδρό της Άρμανσπεργκ, στις κόρες του οποίου μάθαινε ελληνικά. Το 1832 διορίστηκε από την Αντιβασιλεία μέλος του πενταμελούς δικαστηρίου του Ναυπλίου που δίκαζε τους Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα κ.ά. Ο Τερτσέτης τότε μαζί με τον Πολυζωίδη, γνωρίζοντας πολύ καλά την αθωότητα των κατηγορουμένων, αρνήθηκε να υπογράψει την απόφαση καταδίκης τους σε θάνατο δια αποκεφαλισμού για εσχάτη προδοσία. Η κίνησή τους αυτή προκάλεσε την οριστική τους παύση, την φυλάκιση και την άγρια κακοποίηση τους.
Το 1864 εξελέγη αντιπρόσωπος της Ζακύνθου στη Βουλή. Πέθανε στις 15 Απριλίου 1874 στην Αθήνα.
Ἔργα του:
• Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη
• Απομνημονεύματα Νικηταρά του τουρκοφάγου
• Μεταξύ ονείρων και οραμάτων
• Άνδρας τον άνδρα ν’ αγαπά