Ο Δημήτρης Κουρμούλης ήταν αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης και γιος του αρχηγού της σημαντικής οικογένειας των Κουρμούληδων, Μιχαήλ. Μετά τον θάνατό του πατέρα του το 1824, ανέλαβε την αρχηγία της οικογένειας.
Πολέμησε ηρωïκά στην Κρήτη, την Κάσο, την Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα στο πλευρό σημαντικών μορφών του Αγώνα, όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και έπεσε ηρωïκά μαχόμενος στις 26 Απριλίου του 1827 στην μάχη του Φαλήρου.
Λέγεται πως μετά τη μάχη οι Τούρκοι στρατιώτες έκοψαν το κεφάλι του και το έστειλαν ως λάφυρο στους στρατηγούς τους.
Να πως έκλαψε η λαϊκή μούσα το χαμό των παλικαριών της Κρήτης:
«Φωθιά να κάψει το Μοριά, φωτιά να τον κεντήσει
γιατ είχα η μαύρη τρεις υγιούς κι οι τρεις αντρειωμένοι
τον Μήτρο και τον Κωσταντή και τον καϋμένο Γιάννη.
Το Μήτρο πιάσαν στο βουνό, τον Κώστα στο Λαγκάδι
κι ο Γιάννης μου το θάρρος μου στον Πειραιά σκοτώθη.
Σκοτώθηκε τ ΑΪ-Γιωργιού τσ είκοσι τρεις τ Απρίλη
μαζί με τόσους κρητικούς αδερφοχτοί και φίλοι.
Σκοτώσανε τον αρχηγό Δημήτρη Κουρμουλάκη,
τον Πλεύρη, τον Καλαμαρά με το Νικηφοράκη.
Κι ο Καραΐσκος αρχηγός κι εκείνος εσκοτώθη
και του Καλλέργη κόψανε τ’ αυτί σαν εσκλαβώθη.
Εγούη μου, εγούη μου τση μαυροκακομοίρας
πλειά από τρακόσιοι κρητικοί αυτό το δρόμο επήραν».