Ο Δημήτριος Τσαμαδός ήταν Υδραίος αγωνιστής και πολιτικός της επαναστατικής περιόδου. Διέθεσε για τον Αγώνα πάνω από 150.000 τάλληρα και τα πλοία του «Αγαμέμνων» και «Αχιλλεύς». Κατά τον Μάρτιο του 1825, προκειμένου να συγκροτηθεί στόλος προς απόκρουση του Ιμπραήμ, τού ζητήθηκαν 4.000 τάλληρα. Αλλά δεν είχε πλέον χρήματα. «Αδελφοί, είπε στους άλλους Υδραίους, τάλληρα πλέον δεν μου έμειναν. Έχω όμως ακόμη την ζωή μου και ιδού επιβαίνω του πλοίου μου ως ναύτης».
Το 1826 έλαβε μέρος ως πληρεξούσιος στην πρώτη φάση της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης. Μετά την πτώση του Μεσολογγίου, ορίστηκε μέλος της Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδος, η οποία με πρόεδρο τον Ανδρέα Ζαΐμη κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις δύσκολες και επείγουσες συνθήκες της συγκυρίας. Η Επιτροπή ζήτησε να εγγυηθεί η Αγγλία τον επώδυνο συμβιβασμό που θα μετέτρεπε τους Έλληνες σε φόρου υποτελείς στους Οθωμανούς.
Στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του Καποδίστρια, ο Τσαμαδός διετέλεσε μέλος της Γερουσίας απ’ το Νοέμβριο του 1829, ενώ ανέλαβε και τα καθήκοντα του προέδρου του σώματος τον Ιούνιο του 1830, μετά την παραίτηση του Γεωργίου Σισίνη. Παρέμεινε έως το τέλος αφοσιωμένος στον Καποδίστρια. Μάλιστα το Δεκέμβριο του 1831, μετά από τη δολοφονία του Κυβερνήτη, εξελέγη πρόεδρος της Ε΄ Εθνοσυνέλευσης η οποία διεξήχθη στο Άργος (5-9 Δεκεμβρίου 1831) και το Ναύπλιο (15 Δεκεμβρίου 1831 – 17 Μαρτίου 1832) και ανακήρυξε ως «πρόεδρο της ελληνικής κυβερνήσεως» τον Αυγουστίνο Καποδίστρια. Ο Τσαμαδός ήταν από εκείνους που προσπάθησαν –παρά τη δυσμενή συγκυρία– να αποτρέψουν τον επερχόμενο εμφύλιο πόλεμο. Πολιτεύτηκε πάντοτε με πνεύμα επιείκειας και πειθούς έναντι των συνταγματικών, των πολιτικών δηλαδή αντιπάλων της καποδιστριακής παράταξης. Αργότερα, από το Σεπτέμβριο του 1835, υπήρξε μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας που ίδρυσε ο Όθωνας.