Ο Βαρώνος Κωνσταντίνος Μπέλλιος ή Βέλλιος γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1772 στο Λινοτόπι Καστοριάς, αλλά μεγάλωσε στη Βλάστη Κοζάνης, όπου κατέφυγε η οικογένειά του, μετά την καταστροφή της γενέτειράς του από τους Τουρκαλβανούς.
Το 1776 η οικογένειά του μετανάστευσε από τη Βλάστη και μετά από σύντομη διαμονή στην Κωνσταντινούπολη, εγκαταστάθηκε τελικά στην Αυστρουγγαρία. Ξεκίνησε τις επαγγελματικές του δραστηριότητες από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Έκανε μεγάλη σταδιοδρομία στο εμπόριο και τις χρηματιστηριακές εργασίες, ενώ παράλληλα φρόντισε για την πνευματική του καλλιέργεια. Το 1808 εγκαταστάθηκε τελικά στη Βιέννη, όπου επεξέτεινε τις επιχειρήσεις του και απέκτησε μεγάλη περιουσία.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1817, ο αυτοκράτορας της Αυστρίας Φραγκίσκος ο Α΄ του απένειμε τον τίτλο του “Βαρώνου”.
Ενίσχυσε οικονομικά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ιδιαίτερα δε, βοήθησε τους επαναστάτες στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Μακεδονία.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας διέθεσε τεράστια ποσά για την αναγέννηση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και ενδιαφέρθηκε για την πνευματική ανάπτυξη της χώρας και για τη διάσωση των αρχαιοτήτων της. Υπήρξε ιδρυτής του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών «Η Ελπίς», εγκατέστησε Μακεδόνες πρόσφυγες σε κτήματα του στην Αταλάντη και συνέστησε το «Βελίειον Κληροδότημα», με υποτροφίες του οποίου εκατοντάδες παιδιά από τη Μακεδονία σπούδασαν στο εξωτερικό.
Ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Αρχαιολογικής Εταιρείας (7 Ιανουαρίου 1837), στην οποία συνεισέφερε σημαντικά ποσά, καθώς επίσης και στην Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία την ίδια χρονιά.
Το 1836 ο Βαρώνος Κωνσταντίνος Βέλλιος έγινε δεκτός με τιμές από των Όθωνα στην Αθήνα, όπου παρέμεινε περίπου τρεις μήνες.
Πέθανε στη Βιέννη στις 23 Δεκεμβρίου 1838, σε ηλικία 59 ετών. Στον Πολύγυρο Χαλκιδικής υπάρχει προτομή του, όπου αναγράφεται “Βαρώνος Κωνσταντίνος Δ. Βέλιος 1772 – 1837 Ευεργέτης των Μακεδόνων Αγωνιστών του 1821”.