Μέσα στὴν ἱερὰ σιγὴ τῶν βράχων τῶν Μετεώρων, ὅπου ὁ χρόνος μοιάζει νὰ ὑποχωρεῖ ἐμπρός στὸ μυστήριο τῆς θείας παρουσίας, ἀνέτειλε ἕνα ἀστέρι μοναδικό, μιὰ πνευματικὴ πολιτεία κτισμένη ὄχι μὲ πέτρα, ἀλλὰ μὲ προσευχή, ἄσκηση καὶ χάρη: τὰ Ἅγια Μετέωρα. Ἐκεῖ, ὅπου ἡ γῆ ἀνέρχεται καὶ ὁ οὐρανὸς καταβαίνει, ἐγκαταστάθηκαν οἱ Ὅσιοι Μετεωρίτες Πατέρες, φλογερὰ ἀναστήματα πίστεως, ποὺ μετέτρεψαν ἕνα φυσικὸ θαῦμα σὲ ἕνα θεανθρώπινο κατόρθωμα.
Ἡ ἀναβίβαση στὴν κορυφὴ τῶν βράχων, τόσο σωματικὰ ὅσο καὶ πνευματικά, δὲν ἦταν μία πράξη ἐντυπωσιασμοῦ, ἀλλὰ μία διακήρυξη ἀποταγῆς τοῦ κόσμου, ἕνας σταυρὸς ἐλευθερίας ἀπὸ τὰ πάθη, μία ἔγερση πρὸς τὸ ἄνω. Οἱ ὅσιοι ταγοὶ τοῦ Μετεωρίτικου Ὄρους, μὲ πρώτον τὸν Ὅσιον Ἀθανάσιον τὸν Μετεωρίτην, ἀναζήτησαν στοὺς ἀπόκρημνους βράχους τὴν «ἔρημον τὴν φίλην», γιὰ νὰ συνομιλοῦν ἀδιαλείπτως μὲ τὸν Θεόν, καὶ ἐκεῖ ἔσπειραν σπόρους ἁγιότητος, ποὺ βλάστησαν καὶ ἔδωσαν ἀγίους, νέους φωστήρες, μάρτυρες ἡσυχίας καὶ ὁμολογίας.
Οἱ Μετεωρίτες Ὅσιοι δὲν ἀποτελοῦν μία ἱστορικὴ ἀναφορά, ἀλλὰ ζῶν ἔνστικτο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶναι πατέρες, ὄχι μόνο τῶν μοναχῶν, ἀλλὰ καὶ ὅλων ἡμῶν, ποὺ ποθοῦμε μὲ τρόπο τὰ οὐράνια. Μὲ τὴν ἄκρα ὑπομονή, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, τὴν ἀπόλυτη ταπείνωση, ἐξαφάνισαν τὸ ἐγώ τους καὶ ἔγιναν καθρέπτες τοῦ φωτὸς τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς διδάσκουν ὅτι ἡ σωτηρία δὲν εἶναι θεωρία ἢ ἰδέα, ἀλλὰ τρόπος ζωῆς, δρόμος στενός, ἀλλ’ ὁδηγῶν στὴν ἀνάσταση.
Καθὼς πλησιάζει ἡ ἱερὰ μνήμη τους, ἡ τοπικὴ μας Ἐκκλησία, μὲ βαθεῖα συγκίνηση καὶ πνευματικὴ ἐγρήγορση, ἀναπέμπει εὐχαριστία στὸν Θεὸ ποὺ δόξασε αὐτοὺς τοὺς Πατέρες, ποὺ ἀπὸ τὴ γῆ τῆς Καλαμπάκας καὶ τῆς Θεσσαλίας ὁδήγησαν ψυχὲς στὸν οὐρανό. Τὸ παράδειγμά τους γίνεται φάρος μὲσα στὸ σκοτάδι τῆς συγχρόνου ἀποστασίας. Σὲ ἐποχὲς πού ὁ ἄνθρωπος ἀναζητεῖ βιαστικὰ νόημα, ἐκείνοι ψιθυρίζουν στὴν καρδιὰ μας: «Ἐν ἡσυχίᾳ καὶ προσευχῇ σώσει ὑμᾶς ὁ Κύριος».
Οἱ Ὅσιοι τῶν Μετεώρων ἔζησαν τὴν ἐρημία, ἀλλ’ ἔγιναν κέντρο πνευματικῆς κοινωνίας. Ἔμειναν ἀφανεῖς, ἀλλὰ ἔλαμψαν ὡς λύχνοι ἐπὶ τὴν λυχνίαν. Ἀπέφυγαν τὸν κόσμο, ἀλλ’ ἀγάπησαν βαθιὰ τὴν κτίση τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πονεμένο ἄνθρωπο. Ἡ ζωή τους, πλούσια σὲ κόπους καὶ στερήσεις, φανερώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος γίνεται πραγματικὰ ἐλεύθερος ὅταν γίνει δοχεῖο τῆς θείας Χάριτος.
Τὸ Μετεωρίτικο ἦθος, αὐτὸ τὸ κράμα ἀσκήσεως, φιλαδελφίας καὶ ἀκαταπαύστου δοξολογίας, δὲν ἀνήκει στὸ παρελθόν. Εἶναι ἡ πρότασις ζωῆς ποὺ ἡ Ἐκκλησία προσφέρει σήμερα, ὡς ἀντίδοτο στὴ φθορά, στὴν ταραχή, στὸ ἀδιέξοδο. Οἱ Πατέρες τῶν Μετεώρων δὲν ἦταν ἥρωες ἀνθρωπίνων διαστάσεων, ἀλλὰ ἥρωες πνευματικοὶ, ποὺ δέχθηκαν νὰ εἶναι ὑπηρέτες ὅλων διὰ τῆς προσευχῆς.
Ἀς ἐγκαρδιωθοῦμε, λοιπόν, ἀπὸ τὴν παρουσία τους. Ἀς ἀναβαίνουμε νοερὰ μαζί τους, καθὼς θὰ ἀναπέμψουμε τὸ τροπάριο καὶ τὴ δοξολογία. Ἀς ἀναζητήσουμε τὸ πνεῦμα τῆς ἡσυχίας στὴν καθημερινή μας ζωή. Καὶ ὅταν δὲν μποροῦμε νὰ ἀναρριχηθοῦμε σὲ βράχους, ἀς χτίσουμε ἕναν μικρὸν πνευματικὸ μετεωρίτη στὴν καρδιὰ μας.
Ἅγιοι Ὅσιοι Πατέρες τῶν Μετεώρων, πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἡμῶν!!!
Ὕμνος στὴ Δόξα τῶν Μετεώρων
Ἔρημοι τοῦ κόσμου,
φίλοι τοῦ Οὐρανοῦ,
σὲ βράχους ἀνέγγιχτους
χτίσατε ἐλπίδα.
Δὲν ζητήσατε ἀγῶνες
οὔτε δόξες φθαρτές,
μόνον τὴν σιγὴ ποθῆσατε
ποὺ μιλάει μὲ τὸν Θεό.
Τὸ βλέμμα σας, ἀνάβαση,
ἡ καρδιὰ σας, θυμίαμα·
στὴν πέτρα σπείρατε δάκρυ,
καὶ φύτρωσε φῶς.
Ὑψώσατε ἱερὰ χέρια
στὸ φῶς τοῦ Πνεύματος,
καὶ ἡ γῆ ἀναστέναξε
ἀπὸ χαρὰ καὶ χάρη.
Πάνω ἀπὸ σύννεφα
σμιλέψατε προσευχὲς
καὶ μέσα στὸν ἀνέμo
ἠχοῦν τὰ ὀνόματά σας.
Ἅγιοι Μετεωρίται,
ὑπὲρ ἡμῶν δεηθῆτε,
νὰ ὑψωθοῦν καὶ οἱ ψυχές μας
ἐκεῖ ποὺ ἠσυχία γίνεται φῶς.