Εκπνοές του 2014 και δυστυχώς το ίδιο γκρίζο σκηνικό εξακολουθεί να είναι σταθερά στημένο στη θεατρική σκηνή-Ελλάδα, για να μας θυμίζει πως το δραματικό έργο με τίτλο “η κρίση” θα συνεχίσει να παίζεται επ’ αόριστον.
Ένα έργο που, για να καταλάβει κανείς την υπόθεσή του, πρέπει να γνωρίζει πως το σενάριο και η σκηνοθεσία του ετοιμάζονταν εδώ και πολλά χρόνια με ύπουλα μεθοδευμένες και οργανωμένες κινήσεις, υπαγορευμένες από ξένα κέντρα εξουσίας στους εκάστοτε δοσίλογους και εγκάθετους πολιτικούς, δημοσιογράφους κι άλλους επιτελικούς, ώστε η επιτυχία του να είναι σίγουρη και η προσέλευση των θεατών αθρόα.
Γιατί πράγματι, έτσι καταντήσαμε πλέον, απλοί θεατές ή βουβοί κομπάρσοι σε γεγονότα όπου οι “πρωταγωνιστές” με έπαρση και αλαζονεία εξαθλιώνουν οικονομικά τη χώρα μας, καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια του λαού μας, καταπατούν τις αξίες και τα ιδανικά μας και απειλούν το μέλλον του τόπου μας.
Γιατί οι παραγωγοί αυτού του έργου ήξεραν καλά να δομήσουν την επιτυχία του πάνω στην αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας, αλλοιώνοντας βασικά χαρακτηριστικά που στοιχειοθετούν την υπόσταση και την ιδιοπροσωπία του Έλληνα και διασώζουν αιώνες τώρα ακέραιο και ζωντανό το έθνος μας. Την απόλυτη προσήλωση στην ιδέα της ελευθερίας, το βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα και το ανήσυχο και πολυμήχανο πνεύμα του.
Χαρακτηριστικά που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα καθώς αλλοιώθηκε η σημασία τους και χάθηκε το πραγματικό τους νόημα.
Έτσι ελευθερία στις μέρες μας νοείται η ικανοποίηση με κάθε τρόπο των αλόγων παθών και επιθυμιών του ανθρώπου και η συμμόρφωσή του στις ξενόφερτες επιταγές τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Το, από αρχαιοτάτων χρόνων, βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα του λαού μας, που βρήκε την απόλυτη έκφρασή του στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού και της Αλήθειας του Ευαγγελίου Του, μπλεγμένο στα δίχτυα του Οικουμενισμού και της παγκοσμιοποίησης, καταγράφεται στις συνειδήσεις ως νεκρό ιδεολόγημα και ξερή ηθικολογία, στερώντας από τους ανθρώπους τη βίωση της λυτρωτικής μετάνοιας και της σωτηριώδους αλήθειας του Χριστού.
Ως ανήσυχο και πολυμήχανο πνεύμα προβάλλεται το κατάλληλα εκπαιδευμένο να δέχεται άκριτα και παθητικά τα προκατασκευασμένα πρότυπα, τις προμελετημένες ιδεολογίες και την κατευθυνόμενη πληροφόρηση, αγνοώντας πλήρως πως η γνώση της αλήθειας αποκτάται θέτοντας σε εφαρμογή άλλους μηχανισμούς και διαφορετικές πρακτικές.
Και είναι να απορεί κανείς! Γιατί τόση αδράνεια και βουβαμάρα μπροστά σ’ ένα τόσο άθλιο και νοσηρό σενάριο κι ένα κακοφτιαγμένο σκηνικό που στήθηκε, για να απειλήσει τις αξίες και τα ιδανικά μας, για να χλευάσει την πίστη μας, να καταστρατηγήσει την ελευθερία μας και να υποτιμήσει τη νοημοσύνη μας;
Γιατί στεκόμαστε μουδιασμένοι μπροστά στα οργανωμένα σχέδια και τις αλαζονικές επιβουλές αυτών που μαίνονται τη χώρα μας;
Άραγε δεν γνωρίζουμε ότι η σιωπή σημαίνει συνενοχή ή υποταγή;
Οι καιροί όμως, για όσους από μας δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμη ή δεν θέλουν να το αντιληφθούν, κάθε άλλο παρά σιωπή και εφησυχασμό επιτάσσουν.
Καιρός λοιπόν να ορθώσουμε το ανάστημα και να υψώσουμε φωνή διαμαρτυρίας, αν θέλουμε η κατάληξη του έργου να μην είναι τραγική.
Ας τηρήσουμε μόνο ενός λεπτού σιγή, για να αφουγκραστούμε από τα βάθη των αιώνων την επιτακτική στις μέρες μας πανάρχαια προτροπή «νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών».