EΠΕΙΔΗ ΞΕΦΥΛΛΙΣΑΜΕ όλες τις σελίδες της Αγίας Γραφής στις όποιες περιγράφεται η μοναδική ακριβής φιλοσοφία του πολέμου και επειδή υπό το φως αυτής της Αγίας Γραφής είδαμε και την όψη και την ανάποδη μερικών σύγχρονων πολέμων, μόλις τώρα, στρατηγέ, είναι δυνατό να απαντηθεί το ερώτημα σας: ποιές είναι οι αιτίες του μελλοντικού πολέμου;
Από την ποιότητα της ειρήνης εξαρτάται αν θα γίνει ή δεν θα γίνει πόλεμος. Αν η ζωή μας κατά τη διάρκεια της ειρήνης είναι θεοσεβής δε θα γίνει μετά βεβαιότητας πόλεμος. Ώ! μακάρι να είναι έτσι! Η ασεβής ειρήνη αποτελεί το λίκνο του πολέμου. Τα μικρόβια του πολέμου εν καιρώ ειρήνης πολλαπλασιάζονται και αυξάνονται και όταν πολλαπλασιασθούν και αυξηθούν τότε ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Είτε οι άνθρωποι το επιθυμούν εκείνη τη στιγμή είτε όχι. Εγώ δε θα προφητεύσω, ότι ο μελλοντικός πόλεμος θα ξεσπάσει με την εκτέλεση κάποιου ιεραπόστολου ή προξένου, ή με την κακόβουλη βύθιση κάποιου πλοίου του γείτονα, ή με οποιοσδήποτε είδους δολοφονία κάποιας προσωπικότητας ή περιουσίας κάποιου λαού.
Μπορεί ο πόλεμος να ξεσπάσει με τέτοια γεγονότα ή με άλλα γεγονότα. Αυτό δε μας ενδιαφέρει. Αυτό δεν είναι διόλου σημαντικό, όταν μιλούμε για τα αίτια ενός πολέμου. Αυτά αποτελούν μόνον αφορμές ή σημάδια για έναν πόλεμο, πού προηγουμένως για αρκετό καιρό κατά την περίοδο ειρήνης λικνιζόταν και όλο λικνιζόταν.
Οι αιτίες του μελλοντικού πολέμου ήδη κληρονομούνται από τον προηγούμενο πόλεμο. Άρχισαν να συσσωρεύονται ήδη από την προηγούμενη συνδιάσκεψη ειρήνης. Σ’ αυτήν τη συνδιάσκεψη είχαν κληθεί πολλές αντιμαχόμενες πλευρές, μόνον πού αυτή δεν προσκλήθηκε ούτε με την προσευχή ούτε με τη δοξολογία εκείνος ο Τρίτος Πανόπτης και Αποφασιστικός παράγοντας, χωρίς Τον οποίο ούτε νικάς, ούτε νικιέσαι. (Γνωρίζουμε ότι μόνον ο πρόεδρος Γουίλσον κατά τη διάρκεια της διάσκεψης ειρήνης κρατούσε την Αγία Γραφή μπροστά του και από καιρό εις καιρό έσκυβε το κεφάλι και σιωπηλά προσευχόταν στο Θεό). Και η συνδιάσκεψη εργάστηκε πολύ δύσκολα και με ένταση. Κατά την περίοδο των πολεμικών δυσκολιών αναφέρονταν στο Θεό και Τον επικαλούντο προς αρωγή. Αλλά μόλις σταμάτησε ο πόλεμος, οι άνθρωποι απομάκρυναν το Θεό από τις εργασίες τους.
Γι’ αυτό και σ’ αυτή τη συνδιάσκεψη περί ειρήνης μιλούσαν λιγότερο για την ειρήνη από ότι για τις αποζημιώσεις του πολέμου. Δεν είχαν την ευλογία του Θεού γι’ αυτό δημιουργήθηκε μία ανίερα ειρήνη στον κόσμο. Γιατί πώς θα μπορούσε να αποκαλεστεί ευλογημένη μία ειρήνη, πού έκανε τον κόσμο εργοστάσιο πολέμου, πού όλες του τις δυνάμεις και το θησαυρό του έθεσε στην ακούραστη υπηρεσία του μελλοντικού πολέμου; Οι σύμμαχοι απαγόρευσαν τους όρους της ειρήνης και οι νικητές μοίρασαν τους θησαυρούς των ηττημένων όπως ήθελαν. Μήπως επωφελήθηκαν από αυτούς τους θησαυρούς;
Απαγόρευσαν στους ηττημένους να τηρούν στρατό και να εξοπλίζονται, ενώ το επέτρεψαν στον εαυτό τους. Γιατί δεν το απαγόρευσαν και οι ίδιοι στον εαυτό τους; Δεν προέβλεψαν ότι μ’ αυτή την απόφαση οι ίδιοι έθεσαν τον εαυτό τους στην πλευρά των ηττημένων. Μα τόσο θησαυρό πού άρπαξαν από τους ηττημένους, μέχρι σήμερα δε δαπάνησαν πουθενά αλλού – ούτε αυτή πρόκειται να δαπανήσουν – παρά μόνο στην αύξηση του στρατού και σε νέες πολεμικές ετοιμασίες. Ανίερος θησαυρός!
Η μεγαλύτερη ευτυχία των ηττημένων λαών βρίσκεται ακριβώς στο ότι είναι δεμένα τα χέρια τους για να μην ξοδέψουν για στρατό και όπλα στο μελλοντικό πόλεμο. Δεν πρέπει να λυπούνται τους θησαυρούς πού έδωσαν στους «νικητές». Καλύτερα να τούς δωρίσουν στους γείτονές τους παρά να τους πετάξουν στο στόμα του Άρη. Η μεγαλύτερη όμως δυστυχία είναι για τους συμμάχους, πού τον λεηλατημένο θησαυρό των εχθρών τους δαπανούν σε πολεμικούς σκοπούς. Για να το πω σε ανθρώπινη γλώσσα: αυτή είναι η εκδίκηση εκείνου του Τρίτου, πού δεν προσκλήθηκε με κανέναν τρόπο στην συνδιάσκεψη ειρήνης. Και αυτό σημαίνει κάνουν μία εργασία χωρίς την ευλογία του Θεού. Πού με τη σειρά του σημαίνει πώς πάλι περιλούζουν με πετρέλαιο την πόλη μόλις η πυρκαγιά έσβησε.
Ανάμεσα σ’ όλες τις αιτίες των μελλοντικών πολέμων, όπως και των πολέμων του παρελθόντος, θεμελιώδης και κύρια αιτία παραμένει ο αθεϊσμός και η αποστασία από το Θεό τον Έναν και Ζώντα. Δεν υπάρχει ειρήνη για τους άθεους λέγει ο Κύριος (Ησ. 48, 22).
Θα αντιληφθήκατε, ότι μιλώ μόνο για τους χριστιανικούς λαούς; Όχι χωρίς λόγο, στρατηγέ. Αυτοί έκαναν τον προηγούμενο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτοί προετοιμάζουν και τον επόμενο πόλεμο. Τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια, από τότε πού ξεκίνησε η μάχη ενάντια στο Χριστό στην Ευρώπη, οι λαοί της Ευρώπης έκαναν περισσότερους πολέμους, πολύ περισσότερους απ’ ότι ο υπόλοιπος κόσμος μαζί.
Αυτό είναι το μαστίγιο του Θεού, για να λογικευτούν οι παράλογοι. Όμως οι παράλογοι δε λογικεύτηκαν. Σπεύδουν όλο και πιο κάτω στην καταστροφή. Αυτοί πού ο Θεός επέλεξε να γίνουν το άλας και το φως του κόσμου κατέστησαν άνοστοι και αμαυρώθηκαν. Αν και ακόμα καυχώνται ότι είναι το άλας και το φως, κανείς πια στον κόσμο δεν τους πιστεύει. Ούτε η Ινδία ούτε η Κίνα ούτε η Αφρική δε διακρίνουν πλέον στους λευκούς το άλας και το φως, αλλά δυστυχώς το άνοστο και το σκοτάδι. Από όλα αυτά είναι σαφής η διδαχή:
α. Ότι οι αιτίες του μελλοντικού πολέμου είναι η πτώση από το Θεό και η ειδωλολατρία των χριστιανικών λαών ή των ηγετών τους.
β. Ότι οι αιτίες αυτές είναι ταυτόσημες με τις αιτίες των πολέμων λόγω των οποίων ο Ισραήλ – το άλλοτε άλας και φως του κόσμου – υπέφερε και λόγω των οποίων τελικά κατεστράφη.
γ. Πράγματι, αν αυτές οι αιτίες δεν εξαλειφτούν γρήγορα με τη μετάνοια και την επιστροφή στο Χριστό, η επικείμενη σειρά πολέμων πού θα ακολουθήσει δε θα σημάνει μόνον τον πόλεμο, αλλά και την καταστροφή των χριστιανικών λαών• όχι όμως και του Χριστιανισμού…
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ στο μελλοντικό πόλεμο;
Δεν πρόκειται να νικήσει ούτε ο πιο πολιτισμένος ούτε ο πιο πολυάριθμος ούτε πιο εξοπλισμένος. Αν κάτι είναι σαφές, στρατηγέ, από την πολεμική εμπειρία του κόσμου, είναι αυτό…
Όλοι οι πόλεμοι από την αρχή έως το τέλος της ιστορίας είναι Βιβλικοί δηλαδή τελούν πράγματι υπό τον ζώντα, το δρώντα και παντοδύναμο έλεγχο εκείνου του Τρίτου, Αοράτου Κριτού. Και όλοι τους προέρχονται είτε από την αμαρτία των δύο αντιμαχόμενων πλευρών ή της μιας από αυτές, και σ’ όλους αυτούς ισχύει η Βιβλική αιτιότητα κι όλοι ολοκληρώνονται έτσι όπως αποφασίζει η αιώνια και αλάνθαστη Δικαιοσύνη.
Η παλαιά Ινδία ήταν πιο πολιτισμένη από τις ορδές του Άκμπάρ κι όμως υπέκυψε.
Η Ρώμη ήταν πιο πολιτισμένη από τον Γενσέριχο και τον Αττίλα, όμως ηττήθηκε. Το Βυζάντιο ήταν κατά πολύ περισσότερο πολιτισμένο από τους Τούρκους κι όμως έχασε. Και η Ισπανία ήταν πιο πολιτισμένη από τους Μαυριτανούς κι όμως έπεσε. Πιο πολιτισμένη ήταν η Αγγλία από την Αμερική κι όμως συντρίφτηκε. Πιο πολιτισμένη (με την ευρωπαϊκή έννοια) στην εποχή μας ήταν η Αυστρία από τη Σερβία κι όμως καταστράφηκε. Πολύ μεγαλύτερο στρατό είχε η Ρωσία από την Ιαπωνία κι όμως έχασε το Ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο. Πολύ καλύτερα ήταν εξοπλισμένη η Γερμανία από τη Γαλλία στον Παγκόσμιο Πόλεμο κι όμως υποχώρησε από το Παρίσι, σταμάτησε και τελικά παραδόθηκε.
Αν οι λευκοί άνθρωποι διέθεταν ακόμα υγιή και ξεκάθαρη κρίση θα έβλεπαν μέσα από την εμπειρία των λαών, ότι οι άνθρωποι διαφεντεύουν μόνο τούς σκοπούς των πολέμων, αλλά ποτέ την έκβασή τους. Όταν οι άνθρωποι στοιβάζουν αίτια πολέμου, τότε ο Θεός επιτρέπει τον πόλεμο και αποφασίζει για την έκβασή του.
Ούτε ένα σπουργίτι δεν πέφτει στη γη χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας, είπε ο Σωτήρας και ακόμα πρόσθεσε έχει μετρημένες και τις τρίχες της κεφαλής σας (Ματθ. Γ, 29). Όταν λοιπόν δεν μπορεί να πέσει ούτε ένα σπουργίτι χωρίς τη θέληση του Θεού, πώς μπορεί τότε να πέσει ένας λαός ή ένας άνθρωπος στον πόλεμο; Κι όταν κι οι τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθμημένες, πώς δεν απαρίθμησε ο Θεός όλους τους δημιουργημένους ανθρώπους; Κι ο δημιουργός των ανθρώπων δεν απαριθμεί τους ανθρώπους μόνο για να γνωρίζει τον αριθμό τους, άσχετα με το ποιος και πώς αυτός ο αριθμός θα σμίκρυνε ή θα αύξανε, αλλά η γνώση Του για τον αριθμό όλων των ανθρώπων σημειώνει ταυτόχρονα και την κρίση Του για την πορεία κάθε ανθρώπου.
Η νίκη στο μελλοντικό πόλεμο εξαρτάται από τη μετάνοια. Εκείνος ο λαός πού θα μετανοήσει νωρίτερα, θα διορθωθεί και θα επικαλεστεί το Θεό, αν καν μπει στον πόλεμο κατά την Πρόνοια του Θεού, θα νικήσει. Και αυτός δεν είναι απαραίτητο να είναι ένας από τους μεγάλους λαούς. Αυτός μπορεί να είναι κι ένας μικρός λαός…
Πόλεμος και βίβλος Άγιου Νικολάου Βελιμίροβιτς των εκδόσεων Παρρησία