Διαβάζετε τώρα
Νέα μεταπολίτευση ή διάλυση του εθνικού ιστού;

Νέα μεταπολίτευση ή διάλυση του εθνικού ιστού;

  • του Γρηγόρη Καλύβα

Η Ελλάδα έγινε η πρώτη ορθόδοξη χώρα που νομιμοποίησε το γάμο ομόφυλων ζευγών μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου από την Εθνική Αντιπροσωπεία. Γεγονός που η οικογένεια των ΛΟΑΤΚΙ+ πολιτογράφησε ως νέα μεταπολίτευση. Το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγών  μπορεί να ψηφίστηκε και να είναι νόμος του κράτους, όπως ανέφερε ο ίδιος ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής, πλην όμως επιβεβαίωσε αυτό που ήταν εμφανές από την αρχή αυτής της πρωτοβουλίας: παρήγαγε πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα που θα εκφραστούν μακροπρόθεσμα καθώς είναι σαφές ότι δίχασε την κυβερνητική πλειοψηφία αφού  το 1/3 της (συνολικά 51 Βουλευτές) είτε καταψήφισε, είτε απείχε και τελικώς το νομοσχέδιο πέρασε με «δεκανίκι» τις ψήφους της αντιπολίτευσης.

Το νομοσχέδιο έγινε δεκτό κατά πλειοψηφία με 175 «Ναι», 77 «Όχι», 46 αποχές και δύο «παρών». Συνολικά, 106 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ψήφισαν υπέρ, 21 κατά ενώ 31 απείχαν. Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο καταψήφισαν οι «γαλάζιοι» βουλευτές Χ. Αθανασίου, Φ. Αραμπατζή, Β. Γιόγιακας, Στ. Γκίκας, Γ. Γκιουλέκας, Θ. Δαβάκης, Α. Δημοσχάκης, Κ. Καραγκούνης, Α. Καραμανλή, Θ. Καράογλου, Α. Κατσανιώτης, Δ. Κυριαζίδης, Φ. Μπαραλιάκος, Μ. Σαλμάς, Γ. Πασχαλίδης, Ε. Στυλιανίδης, Μ. Χαρακόπουλος, Μ. Χρυσομάλλης, Θ. Λεονταριδης. Την αποχή επέλεξαν τέσσερα μέλη της κυβέρνησης και συγκεκριμένα ο υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης, η υφυπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Μαρία Κεφάλα, ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Σταύρος Κελέτσης, ο υφυπουργός Δικαιοσύνης Γιάννης Μπούγας και ο Βουλευτής Καρασμάνης.

Από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ απείχαν από την ψηφοφορία 11 βουλευτές και συγκεκριμένα οι Ευαγγελία Λιακούλη, Εμμανουήλ Χνάρης, Αικατερίνη Καζάνη, Ανδρέας Πουλάς, Σταύρος Μιχαηλίδης, Παναγιώτης Παρασκευαΐδης, Χριστίνα Σταρακά, Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, Μπουρχάν Μπαράν, Απόστολος Πάνας, Αναστάσιος Νικολαΐδης. Από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, απείχαν οι Παύλος Πολάκης και Όθων Ηλιόπουλος. «Παρών» δήλωσε η Νίνα Κασσιμάτη. Απείχαν ακόμη οι δύο μουσουλμάνοι βουλευτές της Νέας Αριστεράς Φερχάτ Οζγκιούρ και Χουσεΐν Ζεϊμπέκ.

Πάντως, παρά τα «φροντιστήρια» στο κόμμα της ΝΔ μία ισχυρή ομάδα προέκρινε το να εκφράσει τις ανησυχίες που υπάρχουν στην κοινωνία, από το να ακολουθήσει τη γραμμή του κόμματος. Ουσιαστικά η επιμονή σε ένα νομοσχέδιο, που δε φάνηκε να έχει ισχυρή κοινωνική αποδοχή, δημιούργησε ένα ρήγμα τόσο εντός της κοινωνίας, όσο και στην κυβερνητική συνοχή. Ουσιαστικά ο πρωθυπουργός έγινε «όμηρος» των πολιτικών του αντιπάλων, στους οποίους στηρίχθηκε για τη ψήφιση του νομοσχεδίου.

Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα δεν μπορούμε να μην σταθούμε στο γεγονός πως οι τοπικοί κοινοβουλευτικοί αντιπρόσωποι (Κώστας Σκρέκας, Θανάσης Λιούτας, Κατερίνα Παπακώστα, Κοντοτόλη Μαρίνα) αγνοώντας διαμαρτυρίες και ξεχνώντας προφανώς ότι είναι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της περιοχής όπου βρίσκεται η ΜΕΤΩΡΙΤΙΚΗ πολιτεία των ΣΤΑΓΩΝ, έδωσαν ομόθυμα και περιχαρείς την θετική τους ψήφο στο νομοσχέδιο.

Αμέσως μετά  στον άγνωστο στρατιώτη ξεκίνησε το πανηγύρι από μέλη της  ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας (Λεσβία, Ομοφυλόφιλος, Αμφιφυλόφιλος, Τρανς, Queer και Ίντερσεξ) πανηγυρίζοντας την “νέα μεταπολίτευση” στη χώρα. Γιατί το κλίμα αυτήν την εντύπωση έδινε. Ότι η Ελλάδα πέρασε από το σκοτάδι στο φως της προόδου!!!

Ο Πρωθυπουργός δέχονταν τα συγχαρητήρια κυβερνήσεων ξένων χωρών, ο εν αναμονή πρωθυπουργός – αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως Στέφανος Κασελάκης με τον/την σύζυγό του, πανηγύριζαν μέχρι πρωΐας σε γκέι μπάρ, ενώ τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έπλεκαν διθυράμβους για την πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού της Ελλάδος κάνοντας λόγο για νέα μεταπολίτευση. Ακόμα και ο ανώτατος πολιτειακός παράγω, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κυρία Σακελλαροπούλου με τον σύζυγό της συμμετείχε στα πανηγύρια.

Είναι φανερό ότι το παγκόσμιο σύστημα που ουσιαστικά προωθεί την νομοθέτηση  του γάμου των ομόφυλων ζευγών, ικανοποιήθηκε  αλλά απέναντι υπάρχει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που μένουν προσηλωμένοι στο αξιακό σύστημα που διαμορφώνει το τρίπτυχο Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια το οποίο μαζί με άλλες αρχές και αξίες συνυφαίνουν την εθνική μας ταυτότητα.

Το νομοσχέδιο δυστυχώς πλήττει τον θεσμό του γάμου, τη συγκρότηση της οικογένειας και τα δικαιώματα των παιδιών να ζουν και να μεγαλώνουν με Πατέρα και Μάνα σε ένα υγιές και φυσιολογικό περιβάλλον. Αν υπήρχε ανάγκη να ληφθούν μέτρα για την προστασία των δικαιωμάτων παιδιών που για διάφορους λόγους βρέθηκαν μέσα σε ομόφυλα ζευγάρια η πολιτεία είχε και καθήκον και υποχρέωση να τα λάβει χωρίς να δημιουργήσει όλο αυτόν τον τραγέλαφο που βιώνει η χώρα.

Αλλά η κυβέρνηση δεν το έκανε γιατί οι εντολές του παγκόσμιου συστήματος  είναι σαφείς: “ΑΝΑΤΡΕΨΤΕ ΤΟ ΠΑΡΟΔΟΣΙΑΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ”!!!

Όμως ο παραδοσιακός τύπος οικογένειας, και δη ο συζυγικός, έχει αποδειχθεί ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες κοινωνικής οργάνωσης και οικονομικής ευημερίας. Είναι ένας θεσμός που δημιουργεί τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για την διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς και την μεταφορά σε αυτή κοινωνικού και υλικού κεφαλαίου. Χωρίς την συζυγική οικογένεια  και το Ελληνικό Σχολείο δεν θα μπορούσε να υπάρξει η ραγδαία άνοδος του βιοτικού επιπέδου του δυτικού κόσμου. Κλασσικό παράδειγμα για το πόση διαφορά κάνουν οι ισχυροί οικογενειακοί θεσμοί σε ένα συντηρητικό περιβάλλον, δεν έχει παρά κάποιος να συγκρίνει, για παράδειγμα, την Ελλάδα της δεκαετίας του 50 με τις χώρες τις νότιας και λατινικής Αμερικής του σήμερα. Η Ελλάδα του 50 ήταν όσο φτωχή ή ακόμα και φτωχότερη σχεδόν από όλες αυτές τις χώρες. Όμως ενώ σε αυτές τις χώρες σήμερα η εγκληματικότητα και η φτώχεια καλπάζουν, στην Ελλάδα του 50 κυριαρχούσε μια τάξη και ασφάλεια που δεν ήταν αποτέλεσμα του τότε αυταρχικού καθεστώτος, αλλά οφειλόταν στο γεγονός ότι τα άτομα είχαν κοινωνικοποιηθεί από την οικογένεια τους με έναν κώδικα ηθικής που είχε ως αποτέλεσμα μια κοινωνία όπου η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα ήταν ιδιαίτερα χαμηλές. Αυτές οι ελληνικές οικογένειες, που πολύ συχνά ήταν πολύ πτωχές, με πολλές θυσίες και κόπους κατάφερναν να αυξήσουν το υλικό και ανθρώπινο κεφάλαιο τους. Το δυάρι γινόταν τριάρι, ο γονέας που ίσως είχε τελειώσει δημοτικό έβλεπε τα παιδιά να τελειώνουν λύκειο ή ακόμα και πανεπιστήμιο.

Ο συζυγικός τύπος οικογένειας έχει καταφέρει να μπορεί να δαμάσει τις προσωπικές αξιώσεις του ατόμου χωρίς να καταργεί την ατομική προσωπικότητα και το εγώ του. Οι γονείς που θυσιάζουν τόσα πολλά, δεν το κάνουν προς χάριν κάποιου απόμακρου και απρόσωπου εξωτερικού θεσμού. Εθελοντικά προσφέρουν σε ένα σύνολο ατόμων που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και για το οποίο έχουν, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τις καλύτερες δυνατές προθέσεις.

Πουθενά αλλού στην κοινωνία των ανθρώπων δεν παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο, όπου τα άτομα του συνόλου, έχουν ένα τόσο υψηλό και ξεκάθαρο βαθμό αλληλεγγύης και συντροφικότητας. Θα περίμενε κανείς ότι το προοδευτικό κατεστημένο, λόγω των παραπάνω, θα είχε μόνο μια άνευ όρων εύνοια για το παραδοσιακό τύπο οικογένειας. Πώς εξηγείται η εχθρότητα; Γιατί το κράτος προωθεί τους άλλους τύπους οικογένειας;

Η απάντηση βρίσκεται στην φύση της παραδοσιακής οικογένειας. Δημιουργεί δεσμούς μεταξύ ατόμων που βρίσκονται πάνω και έξω από τα όρια της κρατικής εξουσίας. Οι παραδοσιακές οικογένειες είναι ένα είδος σχεδόν ανεξάρτητων πολιτειών μέσα στην κοινωνία. Είναι ένα φυσικό εμπόδιο στην μεγέθυνση και επιρροή της κρατικής μηχανής ενάντια στο άτομο – για αυτό συνήθως ένας από τους πρώτους στόχους των ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι η βαθμιαία αποσύνδεση των γονέων από τα παιδιά τους.

Ο δεύτερος λόγος που εξηγεί την εχθρότητα του προοδευτικού κατεστημένου προς την παραδοσιακή οικογένεια είναι ότι καταστρέφοντάς τη, δημιουργούνται νέα πλήθη εξαρτημένων της κρατικής πρόνοιας. Ο όρος μονογονεϊκή οικογένεια είναι ψευδεπίγραφος, πάντα υπάρχει ο δεύτερος γονέας, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το κράτος. Ο  κατάλογος των επιδοτήσεων και προνομίων που προσφέρει το κράτος στις “μονογονεϊκές” οικογένειές δεν μπορεί να αφήνει την παραμικρή αμφιβολία στον οιονδήποτε για το γεγονός ότι το κράτος αναλαμβάνει χρέη γονέα. Και είναι ένας γονέας που αναλαμβάνοντας τα οικογενειακά βάρη θα έχει και ολοένα και περισσότερες αξιώσεις για το πως θα πρέπει να διαπαιδαγωγούνται αυτά τα παιδιά, μιας και αυτό έχει τους πεφωτισμένος ειδικούς που υποτίθεται γνωρίζουν τι είναι το καλύτερο για τα παιδιά.

Στην Ελλάδα της κομματικής και πολιτικής χρεοκοπίας, η ιδέα της κρατικοποίησης της οικογένειας θα πρέπει να δημιουργεί σοβαρή ανησυχία σε κάθε πολίτη που σκέπτεται με τους στοιχειώδεις κανόνες της λογικής και την συσσωρευμένη γνώση αιώνων ενσωματωμένη στις παραδόσεις μας. Απορούμε που όλα αυτά οι πατέρες του έθνους τα απεμπόλησαν για να γίνουν αρεστοί στους υπερεθνικούς  εντολείς τους θυσιάζοντας την εθνική μας αυθυπαρξία στον νέο κόσμο που ανέτειλε. Ένα κόσμο χωρίς παράδοση, αξίες και αρχές , χωρίς εθνική συνείδηση χωρίς πίστη στο αληθινό νόημα της ζωής, χωρίς λογική!!! Και είναι σαφές ότι ο νόμος αυτός δεν θα περάσει στην πράξη.