Διαβάζετε τώρα
7 Μαΐου 1821. Κήρυξη επανάστασης στην περιοχή του Πηλίου

7 Μαΐου 1821. Κήρυξη επανάστασης στην περιοχή του Πηλίου

Μετά την έκρηξη της επανάστασης στη Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα, δύο μήνες αργότερα, τον Μάϊο του 1821, η επαναστατική φλόγα έφθανε και στην Μαγνησία. Αρκετοί κάτοικοι των χωριών του Πηλίου, που ήταν ήδη μυημένοι στη Φιλική Εταιρεία, άρπαξαν τα όπλα, με πρωτοστάτη τον αρχιμανδρίτη ΄Ανθιμο Γαζή.

Το σύνθημα ήταν να επαναστατήσουν μόλις δουν να μπαίνουν στον Παγασητικό κόλπο τα σπετσιώτικα και υδραίικα καράβια, που θα έρχονταν να βοηθήσουν τους Πηλιορείτες, που σύμφωνα με το σχέδιο των Φιλικών και του Γαζή, θα μετέφεραν πολεμοφόδια στους αγωνιστές, που σε λίγο θα ξεκινούσαν την πολιορκία του κάστρου του Βόλου. Τις  επόμενες ημέρες  οπλισμένοι άνδρες από τα γύρω χωριά έφταναν στις Μηλιές, όπου γίνονταν οι προετοιμασίες για να χτυπήσουν το κάστρο του Βόλου.

Στις 6 Μαΐου του 1821 φάνηκαν στην είσοδο του κόλπου επτά πολεμικά πλοία, τα οποία αγκυροβόλησαν στην παραλία των Λεχωνίων με  επικεφαλής τον Αναστάσιο Τσαμαδό.

Στις  7 Μαΐου 1821, σε λαϊκή συνέλευση που συγκάλεσαν στις Μηλιές ο Άνθιμος  Γαζής, ο οπλαρχηγός Κυριάκος Μπασδέκης και οι  πρόκριτοι του τόπου, ο Γαζής κήρυξε επίσημα  την επανάσταση υψώνοντας στην πλατεία των Μηλεών την πηλιορείτικη επαναστατική σημαία. Στη διακήρυξη που έβγαλε, μεταξύ των άλλων τόνιζε:

«…Θετταλομάγνητες, Ας δράξωμεν και ημείς τα όπλα. Δεν πρέπει να κωφεύσωμεν εις την φωνήν της πατρίδος. Ας ακουσθεί διάτορος η κραυγή μας: Ελευθερία ή θάνατος. Η σκιά του Ρήγα του Θεσσαλού, ο οποίος πρό ολίγων χρόνων εθυσίασε την ζωήν του ως γνήσιος Ελλην και μέγας πατριώτης, δια την ανάστασιν του Γένους μας, προΐσταται εις την Θεσσαλίαν. Ο Θούριος ύμνος του «ως πότε παλλικάρια θα ζώμεν εις την σκλαβιά», ας γίνη το εγερτήριον σάλπισμα εις το βουνόν της Ζαγοράς και εις όλην την Θεσσαλίαν. Ο μέγας Θεσσαλός Ρήγας ζητεί από τους λαούς της Θεσσαλομαγνησίας εκδίκησιν. Ας ακούσωμεν την προσταγήν του ενθυμούμενοι και τους χρυσούς λόγους του: «Καλλιότερα μιάς ώρας ελεύθερη ζωή, παρά όλους τους χρόνους σκλαβιά και φυλακή…».

Στην διακήρυξή του συνιστούσε να συγκληθεί Συνέλευση με αντιπροσώπους από τις κοινότητες της Θετταλομαγνησίας, με σκοπό να συντάξουν Σύνταγμα στα πρότυπα του δημοκρατικού Συντάγματος του Ρήγα Βελεστινλή. Η Συνέλευση αυτή των επαναστατών αντιπροσώπων ονομάστηκε ΒΟΥΛΗ ΘΕΤΤΑΛΟΜΑΓΝΗΣΙΑΣ και πραγματοποιήθηκε  στο Βελεστίνο πρός τιμήν του Ρήγα, στις 11 Μαϊου 1821.

Τις επόμενες ημέρες, οι οπλισμένοι Πηλιορείτες με αρχηγό τον Κυριάκο Μπασδέκη ξεκίνησαν για την πολιορκία του κάστρου και στρατοπέδευσαν έξω από αυτό, στη σημερινή  θέση Εφτά Πλατάνια, όπου ενώθηκαν με όλους τους επαναστάτες. Η πολιορκία του κάστρου κράτησε λίγες μόνο μέρες λόγω έλλειψης πολεμοφοδίων, αλλά και επειδή οι Τούρκοι απέκρουαν όλες τις επιθέσεις των άπειρων από μάχες Πηλιορειτών. Τα καράβια που έριξαν με τα κανόνια τους βολές προς το κάστρο έφυγαν και αυτά, ενώ ο Γαζής μάταια ζητούσε βοήθεια από τη νότια Ελλάδα.

ΟΙ Πηλιορείτες παρά την ηρωική και γενναία αντίσταση δεν τα κατάφεραν. Οι Έλληνες είχαν σκορπίσει.  Στη Μαγνησία έστειλε Τούρκικο  στρατό από τη Λάρισα ο Μαχμούτ πασάς (Δράμαλης) και έπνιξε την Επανάσταση στο αίμα. Χωρίς ουσιαστική αντίσταση προχώρησε στα Κανάλια και την Κάπουρνα κατασφάζοντας τους κατοίκους. Στη Μακρινίτσα  ο Χατζηρήγας με λίγους πολεμιστές που έμειναν, πολέμησε γενναία. Οι Τούρκοι του Δράμαλη μετά τη σφαγή στη Μακρινίτσα, πέρασαν στην Πορταριά και κατέβηκαν στα Λεχώνια. Ο πολυάριθμος τούρκικος στρατός σκότωσε και αιχμαλώτισε γυναικόπαιδα και σε  αντίποινα για την αντίσταση των κατοίκων των χωριών, έκαψε τα σπίτια των φιλικών και έβαλε στους ραγιάδες επιπλέον φόρους. Πολλοί κάτοικοι των χωριών  κατέφυγαν στο Τρίκερι για περισσότερη ασφάλεια. Εκεί κατέφυγε κι ο Γαζής με τον καπετάνιο Μήτρο Μπασδέκη, γιο του Κυριάκου, για την ετοιμασία νέου κινήματος. Το κίνημα μετά την επέμβαση του Δράμαλη δεν εξολοθρεύθηκε τελειωτικά. Επαναστατικά σώματα τριγύριζαν για μια διετία ακόμη στο Πήλιο για να απομονωθούν τελικά και αυτά στο Τρίκερι.

Η επανάσταση που ξεσήκωσε ο Γαζής στο Πήλιο, αν και απέτυχε στους σκοπούς της, με αποτέλεσμα να γνωρίσει ο τόπος σε μεγάλο βαθμό την θηριωδία των τούρκων, αποτέλεσε την πρώτη σοβαρή προσπάθεια των κατοίκων του να απελευθερωθούν.

Η απελευθέρωση στο Πήλιο, τον Βόλο και το μεγαλύτερο μέρος της Θεσσαλίας ήρθε 60 χρόνια αργότερα, το 1881,όταν επιτέλους η Θεσσαλία ενσωματώθηκε στην Ελλάδα.

View Comments (0)

Leave a Reply

Your email address will not be published.