Η επέτειος του ΟΧΙ και το περιεχόμενό του (β’ μέρος)

Το περιεχόμενο του Ο-Χ-Ι και το σήμερα 
Μετά από 74 χρόνια το ΟΧΙ του Μεταξά και του Ελληνικού λαού αλλά και οι ένδοξες σελίδες που έγραψε ο ελληνικός στρατός στις κορφές της Πίνδου αλλά και οι ανείπωτες στερήσεις και θυσίες του Ελληνικού λαού κατά την κατοχή είναι, είναι όλα τόσο επίκαιρο όσο ποτέ κάτι που επιβάλλει μελέτη και ενδοσκόπηση ώστε να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε την δύσκολη πραγματικότητα που διάγει η χώρα και η ελληνική κοινωνία.
Γιατί σε τούτη δω η κρίση που περνάμε δεν συγκρούονται στρατοί, ούτε όπλα αλλά το χρήμα και οι αγορές που έχουν τον πρώτο λόγο και τον τελευταίο λόγο για όλα, ακόμα και για τα εντελώς ατομικά δικαιώματα και φυσικά για το συλλογικό μας μέλλον
Οι δυνάμεις που ελέγχουν και κατευθύνουν το σύστημα της παγκοσμιοποίησης έχουν πιο αποτελεσματικά όπλα να πετύχουν τον στόχο τους να δημιουργήσουν τον πλανήτη – χωριό, τον παγκόσμιο πολίτη απαλλαγμένο από κάθετί που θυμίζει εθνική ταυτότητα.
Γι΄ αυτό και πολεμούν όλα τα στοιχεία που την σφυρηλατούν (γλώσσα, ιστορία, παράδοση, θρησκεία, αξίες ). Το ΟΧΙ του σήμερα πρέπει να είναι καθημερνό και ηχηρό γιατί είναι η μόνη διέξοδος και η μόνη δυνατότητα αντίστασης στον πολιτισμικό και εθνικό εκφυλισμό.
Το ΟΧΙ του σήμερα είναι διαφορετικό. Η διαφορά είναι στον εχθρό. Τότε οι παππούδες μας μέσα στα κρύα και τα χιόνια της Αλβανίας πολεμούσαν με περίσσιο θάρρος με δύναμη και ελπίδα. Ήξεραν τι πρέπει να αποφύγουν ήξεραν τι και ποιόν πολεμούν. Αυτός όμως ο πόλεμος σήμερα ο εχθρός του δεν φαίνεται και δεν έχει όνομα συγκεκριμένο. Ποιον να πολεμήσεις από ποιόν να προφυλαχθείς όταν δεν ξέρεις ποιος και τι προπάντων σε πολεμάει; Ένας άφαντος εχθρός που σκορπάει καθημερινά με μεγάλη ταχύτητα αγωνία και φόβο. Όπως λένε το πρώτο συνθετικό του φόβου είναι το άγνωστο και πάνω σε αυτό ίσως τελικά να στηρίζεται όλο το παιχνίδι που βλέπουμε να παίζεται στην πλάτη της Ελλάδας. Στην πλάτη του Έλληνα γιατί ο Έλληνας είναι η Ελλάδα.
Όμως ο Έλληνας δεν θα το βάλει κάτω. Δεν θα το βάλουμε κάτω γιατί θέλουμε να ζήσουμε και θα το κάνουμε. Υπάρχει Ελπίδα και θα γεννηθεί μέσα από την ψυχή μας μετατρέποντας τα όνειρά μας και πάλι σε πράξεις. Ίσως να γραφτεί και πάλι στην Ιστορία του Έθνους μας ένα ακόμα ΟΧΙ μεγαλύτερο και πιο δυνατό από τότε. Για να μπορέσουμε τουλάχιστον να δώσουμε το αύριο, που δεν έδωσαν σε εμάς η προηγούμενη γενιά, στην γενιά που έρχεται. Η ζωή μας είναι γεμάτη προβλήματα αλλά παρ’ όλες τις δυσκολίες είμαστε ακόμα όρθιοι και θα παραμείνουμε όρθιοι.
Το ΟΧΙ δεν είναι μόνο για τους Γερμανούς. Είναι ΟΧΙ απέναντι στην φυλακή των ονείρων, την σκλαβιά της καρδιάς και τον θάνατο των λέξεων.

Η καταστροφές που υπέστη η Ελλάδα από τις δυνάμεις του άξονα κατά την κατοχή (1941-1944) είναι ανυπολόγιστη. Και είναι άξιο προσοχής ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν αποζημιώθηκε γι΄ αυτές.

Η εφημερίδα «Δημοκρατία», δημοσίευσε συγκλονιστικά στοιχεία των ολέθριων συνεπειών της κατοχής της Ελλάδας από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Πρόκειται για μια έρευνα, που παρουσιάστηκε το 1945, στο Παρίσι και το Λονδίνο, καθώς και στη διάσκεψη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) στον Αγ. Φραγκίσκο (Σαν Φρανσίσκο) και απαριθμεί αναλυτικά τις απώλειες της Ελλάδας, σε πληθυσμό, περιουσία και υποδομές.

Οι ανθρώπινες απώλειες, οι σφαγές, η οικονομική καταστροφή και η καταστροφή των υποδομών, παρουσιάζονται με φωτογραφίες, χάρτες και διαγράμματα, όπως καταγράφηκαν στο λεύκωμα “Αι Θυσίαι της Ελλάδος εις τον Β’ Παγκόσμιον Πόλεμον”*, που δημοσιεύτηκε αμέσως μετά την απελευθέρωση.

*Τα στοιχεία που περιέχει το λεύκωμα συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής από το Γραφείο Χωροταξικών και Πολεοδομικών Μελετών και Ερευνών του Υπουργείου Δημοσίων Έργων και από άλλες Δημόσιες Υπηρεσίες της εποχής. Το κείμενο του λευκώματος γράφτηκε από τον Αρχιτέκτονα κ. Κ.Α. Δοξιάδη.

Η εργασία άρχισε τον Μάιο του 1941 και δημοσιεύθηκε τον Νοέμβριο του 1944 όταν ελευθερώθηκε η Ελλάδα. Το 1945, παρουσιάσθηκε στο Παρίσι και το Λονδίνο, καθώς και στη διάσκεψη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) στον Αγ. Φραγκίσκο.

Όταν οι Γερμανοί λεηλατούσαν την ελληνική οικονομία.

Η κατοχή της Ελλάδας από τις στρατιές του Χίτλερ, προκάλεσε ανυπολόγιστες ζημιές στην οικονομία και διέλυσε τον παραγωγικό ιστό της χώρας και επέφερε ολοκληρωτική καταστροφή στην οικονομία της χώρας και κυρίως στη γεωργική παραγωγή.

Η παρουσία των δυνάμεων του Χίτλερ στην Ελλάδα συνοδεύτηκε από ένα οικονομικό “ολοκαύτωμα”. Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να συντηρεί τα στρατεύματα που στάθμευαν στη χώρα, ενώ ανεφοδίαζε με τρόφιμα και το μέτωπο της Λιβύης. Παράλληλα οι Γερμανοί λεηλατούσαν την παραγωγή με αποτέλεσμα την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων από πείνα και ασθένειες.

Ωστόσο, με την έναρξη της κατοχής ο ελληνικός λαός σταμάτησε όσο ήταν δυνατόν την παραγωγή με στόχο να μη βοηθηθεί ο Άξονας. Έτσι, οι καλλιεργούμενες εκτάσεις και η απόδοσή τους κατά στρέμμα ελαττώθηκαν σημαντικά.

Την περίοδο της κατοχής (1941-1944), είχαμε μείωση της παραγωγής κατά 40% στα δημητριακά, κατά 36% στα όσπρια, κατά 89% στον καπνό και κατά 75% στο βαμβάκι.

Κυρίως μειώθηκε η παραγωγή προϊόντων που είχαν περισσότερο ανάγκη οι Γερμανοί, όπως το βαμβάκι και ο καπνός, ενώ το ίδιο συνέβη και με τις ελιές, το λάδι τα σταφύλια και τους ξηρούς καρπούς.

Μείωση παρατηρήθηκε και στην παραγωγή μεταλλευμάτων (αντιδράσεις εργατών, σαμποτάζ, επιθέσεις αντιστασιακών), με την Ελλάδα να διακόπτει ουσιαστικά τις εξαγωγές, με στόχο να μην μπορούν οι κατοχικές δυνάμεις να επωφεληθούν.

Όπως ήταν φυσικό οι Γερμανοί αντέδρασαν στο σαμποτάζ, διακόπτοντας τις εισαγωγές στην Ελλάδα με ό,τι αυτό σήμαινε για τον λαό της.

Οι Γερμανοί εκμηδένισαν τις εισαγωγές ζώων και μείωσαν δραστικά τον αριθμό των ζώων που χρησιμοποιούνταν σε εργασίες, με αποτέλεσμα τα χωράφια να μείνουν ακαλλιέργητα και οι μεταφορές σε δύσβατες περιοχές να σταματήσουν.

Με ανάλογο τρόπο μειώθηκε και ο κτηνοτροφικός πλούτος της χώρας, με αποτέλεσμα το κρέας, το τυρί και άλλα κτηνονοτροφικά προϊόντα να εξαφανισθούν από την ελληνική αγορά.

Με τη ραγδαία μείωση και των εισαγωγών και των εξαγωγών κλιμακώθηκε ο οικονομικός πόλεμος κατά της χώρας μας ως συνέπεια της εισβολής και κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα.