Θεραπεία ἀπό τήν πανώλη
Ὁ καταγόμενος ἀπό τήν Εὐρυτανία ἁγιορείτης ἱερομόναχος Ἰωνᾶς, ὑποτακτικός τοῦ περίφημου γιά τήν ἄσκηση Ἁγίου Ἀκακίου (†1730), μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά του ἀναχώρησε ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος γιά τήν Κωνσταντινούπολη μέ διακαή τόν πόθο νά μαρτυρήσει γιά τόν Χριστό. Παρ’ ὅλες ὡστόσο τίς προκλήσεις του στούς Τούρκους, δέν ἔτυχε τοῦ ποθουμένου. Ὁ ζῆλος του ὅμως ἦταν τόσο μεγάλος, ὥστε δέν ἐπέστρεψε στά Καυσοκαλύβια, ἀλλά παρέμεινε ἐκεῖ ἀγωνιζόμενος καί προσευχόμενος γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ του.Κατ’ ἐκεῖνο τόν καιρό ἐπέπεσε φοβερή καί θανατηφόρα πανώλη στήν Κωνσταντινούπολη. Τά θύματα καθημερινῶς τόσο ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων, ὅσο καί ἐκ τῶν Ἀγαρηνῶν ἦταν πολλά. Προσβληθείς καί ὁ παπα-Ἰωνᾶς ἀπό τήν πανώλη νήστευσε τρεῖς ἡμέρες καί προσευχήθηκε θερμά στόν Ἅγιο Χαράλαμπο. Τήν Τρίτη νύκτα εἶδε τόν Ἅγιο στόν ὕπνο του καί τόν διαβεβαίωσε, ὅτι καί ὁ ἴδιος θά θεραπευθεῖ καί ὁ λαός θά λυτρωθεῖ ἀπό τήν φοβερή αὐτή μάστιγα. Καί ὤ τοῦ θαύματος! Καί ὁ ἱερομόναχος Ἰωνᾶς εὐθύς θεραπεύτηκε καί ἡ ἐπιδημία ἀποτόμως τήν ἑπομένη ἡμέρα κατέπαυσε.
Ὁ παπα-Ἰωνᾶς ἐπέστρεψε κατόπιν στήν καλύβη του στό Ἅγιον Ὄρος καί παρήγγειλε μία εἰκόνα σέ ἀνάμνηση τοῦ θαύματος. Στό μέσον παρίσταται ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος, δεξιά ὁ παπα-Ἰωνᾶς γονατιστός καί ἀριστερά ἡ πανώλης μέ τήν μορφή ἀναχωροῦντος μικροῦ μελανοῦ δαίμονος.
Τό 1812 μ. Χ. ἡ τρομερή πανώλης θέριζε τήν περιοχή τῆς Ἠπείρου. Τότε κάποιος εὐλαβής Ἠπειρώτης, ὀνόματι Μολοσσός, μετέβη στά Μετέωρα καί ἔφερε στήν πατρίδα του τήν Τιμία Κάρα τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους. Διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου ἡ πανώλης σταμάτησε πάραυτα.
Ὅταν τό 1897 στή Θεσσαλία γινόταν ὁ Ἑλληνοτουρκικός πόλεμος, οἱ ἀσεβεῖς καί ἅρπαγες Τοῦρκοι εἰσῆλθαν στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Στεφάνου καί θέλησαν νά κλέψουν τήν ἐξαιρετικῆς ἀξίας καί τέχνης χρυσότευκτη θήκη τῆς Ἁγίας Κάρας. Τήν κτύπησαν μέ χίλιους τρόπους γιά νά τήν ἀνοίξουν, μά δέν τά κατάφεραν. Ἡ βουλιμία τους ρίχτηκε τότε σέ ἄλλα πολύτιμα σκεύη τῶν ἱερῶν τῶν Μετεώρων Μονῶν.Ἡ τιμωρία ἦρθε ἀμέσως. Ἐπιδημία τύφου ἔπεσε στό τουρκικό στράτευμα καί τριάντα πέντε χιλιάδες στρατιῶτες μέσα σέ λίγες μέρες ἀπέθαναν.
Ὅταν στήν Πύλη ὁ Σουλτάνος πληροφορήθηκε τήν πανωλεθρία τοῦ στρατοῦ, ἔστειλε φιρμάνι στόν Τοῦρκο Διοικητή τῆς Θεσσαλίας, τόν Ἐδέμ, καί τόν ρωτοῦσε, πῶς δικαιολογοῦνται τόσο μεγάλες ἀπώλειες, χωρίς καμμία μάχη.
Ὁ Τοῦρκος Διοικητής, πού εἶχε προσέξει τήν Θεία Δίκη ἀπάντησε ὡς ἑξῆς:
«Ὅσοι Τοῦρκοι χάλασαν Ἐκκλησίες καί Μοναστήρια πέθαναν ἀπό τύφο. Ἐγώ δέν μπόρεσα νά ἐμποδίσω τό χέρι τοῦ Θεοῦ. Κακοί, κακῶς ἀπέθαναν».
Τό 1908 μ.Χ. εἶχε πέσει πανώλης σέ ὅλο τόν κόσμο καί ἡ φοβερή νόσος ἔφθασε μέχρι τό Ἅγιον Ὄρος.
Οἱ μοναχοί ἔφεραν τότε τήν Ἁγία Κάρα τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους ἀπό τά Μετέωρα καί τήν ἔθεσαν σέ προσκύνηση στό ναό τοῦ Πρωτάτου. Ὅλη τή νύχτα ἔκαναν ἀγρυπνία καί παράκληση στό μεγάλο Ἅγιο καί ἡ ἐπάρατος ἐπιδημία κατέπαυσε.
Ἀπό τότε, κατά κοινή τῶν ἱερῶν Μονῶν ἀπόφαση, καθιερώθηκε νά τιμοῦν κάθε χρόνο τήν μνήμη του (10 Φεβρουαρίου) μέ ὁλονύκτιο ἀγρυπνία.
Σημειωτέον ὅτι εἶναι ὁ μόνος Ἅγιος, πού ἑορτάζεται μέ παννυχίδα στόν Ἄθω ἀπό ὅλες ἀνεξαιρέτως τίς ἐκεῖ ἱερές Μονές.