Κυριακή των Μυροφόρων

Οἱ μυροφόρες 

Γαλάζιο φῶς καὶ χρυσαφὶ τὸν κάμπο ἔχει γεμίσει, 

καὶ στέλνει ρόδινο ἀσπασμὸ ἡ Ἀνατολὴ στὴ Δύση. 

Μὰ ἐσεῖς, Μαρίες εὐλαβικές, Μαρίες πολύ θλιμμένες, 

ἄλλο δὲν ἔχετε στοῦ νοῦ τὸ βλέμμα ἐμπρὸς κρατήσει, 

παρὰ δικὲς Του θύμησες γλυκὲς κι‘ ἀγαπημένες.

Πάρτε με, κόρες τῆς Σιών, στὸν ὀρθρινό σας δρόμο, 

ὅλη τὴ νύχτα ἐσβήστηκα στὴ λύπη καὶ στὸν πόνο. 

Τὸν Λατρευτό μου ἂς ξαναδῶ κι ἂς εἶναι καὶ στὸν τάφο

– κάποιαν ἐπλίδα ἀνάστασης μέσα μου πάντα θἄχω. 

Πάρτε με, Μυροφόρες μου, στὸν ὀρθρινό σας δρόμο!

Γ. Βερίτης 

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος
γιά τό θάρρος καί τήν παλληκαριά τῶν Μυροφόρων

« -Γέροντα, μοῦ κάνει ἐντύπωση τό θάρρος τῶν Μυροφόρων.
– Οἱ Μυροφόρες εἶχαν μεγάλη ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό, εἶχαν πνευματική κατάσταση, γι’ αὐτό δέν ὑπολόγισαν τίποτα. Ἄν δέν εἶχαν πνευματική κατάσταση, θά ἔκαναν αὐτό πού ἔκαναν; Ξεκίνησαν χαράματα, ὥρα πού ἀπαγορευόταν ἡ κυκλοφορία, μέ ἀρώματα στά χέρια, γιά τόν Πανάγιο Τάφο τοῦ Χριστοῦ, ἀπό ἀγάπη πρός τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί ἀξιώθηκαν νά ἀκούσουν ἀπό τόν Ἄγγελο τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως…

Εὔχομαι νά χαίρεστε πάντοτε
μέ ἀγαλλίαση πνευματική,
μέ συνεχή πνευματική χαρά,
μέ ἐσωτερική γλυκειά ἀναστάτωση».

(Ἁγίου Παϊσίου Ἀγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, Περί προσευχῆς, ἔκδ. Ἱερ. Ἡσυχαστήριον Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012, σελ. 203-204)