|γράΦει ο Κωστής Παπαναστασίου
Όντας, στον 21ο αιώνα, η φιγούρα ενός στρατιωτικού και νεαρού Αγίου, μας μοιάζει φιγούρα απόκοσμη και αλλόκοτη συνάμα.
Ζούμε στην εποχή του σχετικού, του εφήμερου, του καταναλώσιμου και στον ίλιγγο μιας ελευθερίας, που συχνά συνθλίβεται ολάκερα στο κενό.
Οι σύγχρονοι «Λυαίοι» μας, δεν είναι πια άγριοι γίγαντες στην αρένα, αλλά είναι η κατάθλιψη, ο μηδενισμός, η αποξένωση, η ωμή βία της αδιαφορίας…
Μέσα σε αυτό το τοπίο λοιπόν, έρχεται η μνήμη του Δημητρίου…
Αυτού του λαμπρού φαινομενικά νέου και «Ανθύπατου» της Θεσσαλονίκης.
Κατείχε ό,τι η κοινωνία του (και η δική μας ακόμη, υποθέτω) θεωρεί απόλυτη επιτυχία: εξουσία, αξίωμα, νιάτα, σεβασμό.
Ήταν,με λίγα λόγια, στην κορυφή του κόσμου τούτου…
Γιατί λοιπόν αγαπητοί μου, ο «επιτυχημένος κατά ζωήν» Δημήτριος επιλέγει να γίνει κρυφός θιασώτης και οπαδός, μιας «παράνομης» πίστης;
Όταν ο Καίσαρας, απαίτησε υποταγή, ποιος ο λόγος που ο εκλεκτός αυτός νέος, επέλεξε την αντίσταση, όχι με τα όπλα, που βεβαίως ήξερε να τα χειρίζεται καλά, αλλά με την ομολογία του;
Αναρωτιέμαι…
Ο Δημήτριος, δεν ήταν ονειροπόλος…
Άντιθέτως, ήταν ένας ρεαλιστής που είδε το απόλυτο.
Κατάλαβε πως η εξουσία της Ρώμης ήταν ένα φθαρτό σκηνικό μπροστά στην αιωνιότητα.
Στον πυρήνα της ύπαρξής του, στο «υπόγειο» της συνείδησής του, ο Δημήτριος έκανε μια φιλοσοφική επιλογή ζωής: καλύτερα να πεθάνεις για κάτι που ζει αιώνια, παρά να ζεις για κάτι που πεθαίνει.
Ο άνθρωπος αυτός, δε σκοτώθηκε ένδοξα στη μάχη, όπως ίσως σκεφτούμε οι περισσότεροι, ότι του έπρεπε.
Τον λόγχισαν «ατιμωτικά» σε έναν σκοτεινό θαλαμίσκο, στα λουτρά, σαν να ξεφορτώνονταν μια πικρή ενόχληση, μια λοξή ματιά στη δόξα της Ρώμης…
Κι εκεί που η κοσμική εξουσία πιστεύει ότι νίκησε, ότι έσβησε το φως της λαμπρότητάς του, ο κλειστός υγρός τάφος από το χώμα, που δέχτηκε το αίμα του μαρτυρίου, αρχίζει να αναβλύζει κάτι αδύνατον:
Μύρο…
Μια τρανή απόδειξη, πως η αγάπη είναι πιο δυνατή από τον θάνατο…
Σήμερα, σκέφτομαι πως, ο κόσμος μας μοιάζει ολοένα και περισσότερο, με εκείνο το ρωμαϊκό λουτρό…
Κλειστός, αποπνικτικός, γεμάτος από τους ατμούς της ματαιοδοξίας μας.
Μάλιστα, έχω τη θλιβερή πεποίθηση ότι, πολλοί από εμάς, είτε το ξέρουμε είτε όχι βρισκόμαστε λογχισμένοι από τις δικές μας αμφιβολίες, τους φόβους και τα πάθη μας.
Η Εκκλησία, δεν είναι ένα δικαστήριο για τους «καθαρούς στην ψυχή», είναι ένα απέραντο νοσοκομείο, όπου Άγιοι σαν τον Δημήτριο, μας περιμένουν με ανοικτές αγκάλες,όχι για να κρίνουν τον «Λυαίο» μέσα μας, αλλά για να ευλογήσου τον κρυμμένο «Νέστορα», που πολύ φυσιολογικά και ανθρώπινα, φοβάται να πολεμήσει, να αγωνιστεί…
Η σημερινή μέρα είναι μια μεγάλη πρόσκληση να μυρίσουμε τον Ουρανό, ακόμα κι αν νιώθουμε θαμμένοι στα πιο βαθιά υπόγειά μας…
Χρόνια πολλά στη γενέτειρά μου Θεσσαλονίκη, σε όσους/σες γιορτάζουν, αλλά και σε όσους/σες αναζητούν το φως☺️