Η μάχη του Αγίου Κωνσταντίνου υπήρξε το πιο σημαντικό γεγονός για το χωριό κατά την ελληνική επανάσταση. Τον Απρίλιο του 1821 ο Ανδρέας Λόντος, μετά την κατάληψη της Πάτρας από τον Γιουσουφ Πασά με τριακόσιους μόνο τούρκους στρατιώτες και την καταρράκωση του ηθικού των Ελλήνων στρατιωτών, προσπαθεί να επανδρώσει νέα επαναστατικά τμήματα.
Μαζί με νέες στρατολογήσεις ενισχύει τις δυνάμεις του με 300 εμπειροπόλεμους Στερεοελλαδίτες μισθοφόρους ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί τρία κέντρα εφοδιασμού και περίθαλψης στην Πτέρη, Μονή Ταξιαρχών και Κουνινά. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τα μέτρα άμυνας, μέσα Απριλίου, φθάνουν στο Αίγιο 3.500 τουρκοαλβανοί με προορισμό την Τρίπολη. Είχαν σταλεί από το Πασά του Μοριά Χουρσίτ, που βρισκόταν στα Γιάννενα πολεμώντας τον Αλή Πασά.
Επικεφαλής των Τουρκοαλβανών είναι ο Μουσταφάμπεης ή Κεχαγιάμπεης που ήταν κεχαγιάς, δηλαδή το πρώτο αξίωμα μετά τον Πασά στην Πελοπόννησο. Στο Αίγιο ο Μουσταφάμπεης δεν βρήκε ούτε στρατιώτες ούτε κατοίκους γιατί είχαν όλοι διασκορπιστεί. Αφού περίμενε μια εβδομάδα τους κατοίκους, υποσχόμενος αμνηστία, και αφού κανείς δεν εμφανίστηκε, πυρπολεί την πόλη. Βέβαια πριν την πυρπολήσει, την λεηλάτησε και περιμάζεψε από τις αποθήκες όλες τις τροφές και πεντακόσια καντάρια παξιμάδι που προορίζονταν για τις ανάγκες του Χουρσίτ. Συνολικά οι ζημιές που προκλήθηκαν στην πόλη μαζί με αυτές που προκλήθηκαν από τον Γιουσούφ εκτιμήθηκαν σε τέσσερα εκατομμύρια γρόσια.
Σχετικό είναι και το δημοτικό τραγούδι που διασώθηκε.«Τρίτη, Τετάρτη θλιβερή, Πέφτη φαρμακωμένη, Παρασκευή ξημέρωνε να μη ‘χε ξημερώσει, που βγήκε ο Κεχαγιάμπεης μες’ στο Μοριά να πάει. Μα ‘καψε χώραις και χωριά χωριά και βιλαέτια, Την Πάτρα την περήφανη, Βοστίτσα παινεμένη.»
Τελευταία προσπάθεια αντίστασης κατά του Κεχαγιάμπεη ήταν αυτή του Ανδρέα Ζαΐμη και των 500 ανδρών του στα υψώματα του Αγίου Κωνσταντίνου στο Κάτω Μαυρίκι. Η περιοχή αυτή του χωριού είχε ιδιαίτερη στρατηγική αξία την εποχή εκείνη. Από τα τελευταία υψώματά του, μπορούσαν οι Έλληνες να έχουν σωστή αντίληψη για κάθε εχθρική κίνηση σε όλο τον κάμπο του Αιγίου μέχρι την θάλασσα και επομένως την δυνατότητα για έγκαιρη διαφυγή, άμυνα ή επίθεση. Ισάριθμοι Τούρκοι στρατιώτες επιτέθηκαν στους Έλληνες που κατείχαν μια πολύ ευνοϊκή τοποθεσία. Αν και οι πηγές μας λένε ότι η μάχη κράτησε τρεις ώρες, αυτό δεν πρέπει να είναι αληθές, σύμφωνα και με την εκτίμηση του Β. Αγγελόπουλου, ταξίαρχο και πιλότο της πολεμικής αεροπορίας από το Μαυρίκι. Ξέρουμε ότι για να καταληφθεί μια θέση από ισάριθμους επιτιθέμενους με τους αμυνόμενους, απαιτούνται πολυάριθμες επιθέσεις με πολλές απώλειες. Το δεδομένο ότι οι νεκροί ήταν δύο ή τρεις από κάθε πλευρά, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η μάχη υπήρξε σύντομη.
Επομένως πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι μόλις εκδηλώθηκε η επίθεση σε κάποιο προωθημένο σημείο της αμυντικής διάταξης του Ζαΐμη, οι αμυνόμενοι απειροπόλεμοι καθώς ήταν έχασαν το ηθικό τους και εγκατέλειψαν τις θέσεις τους συμπαρασύροντας στη φυγή και τους υπόλοιπους. Ο Μ. Οικονόμου γράφει ότι το «εις Βόβοντα στρατόπεδο του Ζαΐμη διελύθη δια μόνης της εμφανίσεως» του Μουσταφάμπεη. Ο Ζαίμης κινδύνεψε σοβαρά αφού οι στρατιώτες του «ελειποτάκτησαν και έμεινε με ολίγους…..περικυκλώθη υπο εχθρών, και εκινδύνευσε».
Παράδοση από τον Μαυρικιώτη Παναγιώτη Α. Αγγελόπουλο, που έλαβε μέρος στην μάχη, προσθέτει ότι ο Ζαΐμης έμεινε τελευταίος προσπαθώντας να συγκρατήσει τους άνδρες του να πολεμήσουν. Όταν αποφάσισε να αποχωρήσει από το πεδίο της μάχης ήταν αργά, γιατί το άλογο του χάθηκε στην αναταραχή της μάχης. Σώθηκε όμως, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, χάρη σε έναν γιγαντόσωμο στρατιώτη από τον Ποντιά, που τον άρπαξε στους ωμούς του και τον μετέφερε σε κάποια απόσταση ασφαλή. Συνολικά οι απώλειες ήταν δυο, τρεις από τους Τούρκους και άλλοι τόσοι από τους Έλληνες. Αιχμάλωτος πιάστηκε ο Αιγιώτης Παντελής Αγγελόπουλος που θανατώθηκε στην συνέχεια με φρικτό σούβλισμα και αργοψήσιμο πάνω στην φωτιά.
Ο Μουσταφάμπεης προσπάθησε να φτάσει στην Τρίπολη μέσω Καλαβρύτων που ήταν πιο γρήγορη διαδρομή γιατί βιαζόταν. Ήθελε να προστατεύσει το χαρέμι και τους θησαυρούς του Χουρσίτ. Όμως στον Αχλαδιά συνάντησε νέα αντίσταση από επαναστατικά τμήματα της περιοχής και αναγκάστηκε να ματαιώσει τα σχέδια του, αφού πρώτα πυρπόλησε και λεηλάτησε το χωριό.
Τελικά αναγκάστηκε να ακολουθήσει τη διαδρομή μέσω της πεδινής Κορινθίας και Αργολίδος που αν και τετραπλάσια ήταν ασφαλέστερη.
Πηγή
Η μάχη του Αγίου Κωνσταντίνου υπήρξε το πιο σημαντικό γεγονός για το χωριό κατά την ελληνική επανάσταση. Τον Απρίλιο του 1821 ο Ανδρέας Λόντος, μετά την κατάληψη της Πάτρας από τον Γιουσουφ Πασά με τριακόσιους μόνο τούρκους στρατιώτες και την καταρράκωση του ηθικού των Ελλήνων στρατιωτών, προσπαθεί να επανδρώσει νέα επαναστατικά τμήματα.