Με­γά­λη Τετάρτη βράδυ

Αὐ­τήν τήν ἡ­μέ­ρα «τε­λοῦ­μεν ἀ­νά­μνη­σιν» ὅ­πως γρά­φει τό Συ­να­ξά­ρι τοῦ Ὄρ­θρου, πού δι­α­βά­ζε­ται τό βρά­δυ τῆς Με­γά­λης Τε­τάρ­της, τεσ­σά­ρων γε­γο­νό­των:

α) Το­ῦ νι­πτῆ­ρος, δη­λα­δή τῆς νί­ψε­ως τῶν πο­δι­ῶν τῶν Ἀ­πο­στό­λων ἀ­πό τόν Κύ­ριο.

β) Τοῦ Μυ­στι­κοῦ Δεί­πνου, δη­λα­δή τῆς πα­ρα­δό­σε­ως σέ ἐ­μᾶς ἀ­πό τόν Κύ­ριο τοῦ Μυ­στη­ρί­ου τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας.

γ) Τῆς θαυ­μα­στῆς προ­σευ­χῆς τοῦ Κυ­ρί­ου πρός τόν Θε­ό Πα­τέ­ρα Του στόν κῆ­πο τῆς Γεθ­ση­μα­νῆ.

δ) Τῆς προ­δο­σί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­πό τόν Ἰ­ού­δα.

Με­γά­λα καί ση­μαν­τι­κά γε­γο­νό­τα πού κα­θο­ρί­ζουν τήν συ­νέ­χεια τοῦ Πά­θους ἀλ­λά καί τήν ἐ­ξέ­λι­ξη καί ἀ­νά­πτυ­ξη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μέ πυ­ρή­να τήν Θεί­α Εὐ­χα­ρι­στί­α. Γι’ αὐ­τό καί τήν Με­γά­λη Πέμ­πτη τό πρω­ί τε­λεῖ­ται ἡ Θεί­α Λει­τουρ­γί­α τοῦ Με­γά­λου Βα­σι­λεί­ου, ὡς μί­α ἀ­να­στά­σι­μη λάμ­ψη πρίν ἀ­πό τό σκο­τά­δι τοῦ Πά­θους.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εἶ­ναι τό τρο­πά­ριο πού πε­ρι­λαμ­βά­νει σχε­δόν ὅ­λα τά γε­γο­νό­τα τῆς ἡ­μέ­ρας:

«Ὅ­τε οἱ ἔν­δο­ξοι μα­θη­ταί ἐν τῷ νι­πτῆ­ρι τοῦ δεί­πνου ἐ­φω­τί­ζον­το, τό­τε Ἰ­ού­δας ὁ δυσ­σε­βής φι­λαρ­γυ­ρί­αν νο­σή­σας ἐ­σκο­τί­ζε­το. Καί ἀ­νό­μοις κρι­ταῖς σέ τόν δί­και­ον Κρι­τήν πα­ρα­δί­δω­σι. Βλέ­πε, χρη­μά­των ἐ­ρα­στά, τόν διά ταῦ­τα ἀγ­χό­νῃ χρη­σά­με­νον, φεῦ­γε ἀ­κό­ρε­στον ψυ­χήν τήν Δι­δα­σκά­λῳ τοια­ῦτα τολ­μή­σα­σαν. Ὁ πε­ρί πάν­τας ἀ­γα­θός, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι».

Δη­λα­δή: Ὅ­ταν οἱ Μα­θη­τές κα­τά τόν Μυ­στι­κό Δεῖ­πνο φω­τί­ζον­ταν μέ τήν νί­ψη τῶν πο­δι­ῶν τους ἀ­πό τόν Κύ­ριο, πού τό­σο πο­λύ τούς τί­μη­σε καί τούς δό­ξα­σε, τό­τε ὁ ἀ­σε­βής Ἰ­ού­δας, προ­σβλή­θη­κε ἀ­πό τήν ἀρ­ρώ­στεια τῆς φι­λαρ­γυ­ρί­ας, σκο­τί­στη­κε καί Σέ πα­ρέ­δω­σε στούς πα­ρά­νο­μους δι­κα­στές. Ἐ­σύ, λοι­πόν, ἄν­θρω­πε πού ἀ­γα­πᾶς πο­λύ τά χρή­μα­τα, ἔ­χε πάν­τα μπρο­στά στά μά­τια σου τόν Ἰ­ού­δα, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐ­ξ’ αἰ­τί­ας τῆς φι­λο­χρη­μα­τί­ας, ἀ­φοῦ πρό­δω­σε τόν Κύ­ριο, με­τά ἀ­παγ­χο­νί­στη­κε. Ἀ­πό­φευ­γε αὐ­τό τό πά­θος τῆς φι­λο­χρη­μα­τί­ας πού εἶ­χε ὁ Ἰ­ού­δας καί πού τόλ­μη­σε τό­σα ἐ­ναν­τί­ον τοῦ Δι­δα­σκά­λου Χρι­στοῦ. Δό­ξα πρέ­πει σέ Σέ­να Κύ­ρι­ε πού εἶ­σαι τό­σο ἀ­γα­θός πρός ὅ­λους.