Τοποθετείται στις 18 και 19 Σεπτεμβρίου 1826. Ο Σπηλιάδης αναφέρει ότι ο Ιμπραήμ πασάς μετά την Τριπολιτσά εισέβαλε στα χωριά των Καλαβρύτων (τμήμα Κατσάνας και Λειβαρτζίου). Συγκεκριμένα αναφέρει ότι στις 14 Σεπτεμβρίου φάνηκαν στα καλύβια των Σοπωτινών στη Χόβολη 250 τούρκοι ιππείς, τους οποίους οι Έλληνες αντέκρουσαν και έτρεψαν σε φυγή προς τα πίσω. Άλλοι πεντακόσιοι πέρασαν νύχτα στα Τριπόταμα και μερικοί απ’ αυτούς ανέβηκαν στο Βερσίτσι, όπου τους χτύπησαν Έλληνες και οπισθοχώρησαν και άλλοι χωρίς αντίσταση πήγαν στο νεόκτιστο μοναστήρι του Παπουλάκου στα Τριπόταμα, όπου εφόνευσαν αυτόν και όσους βρήκαν εκεί αιχμαλώτισαν γυναίκες και παιδιά και λεηλάτησαν και στη συνέχεια έκαψαν αυτό. Χτυπήθηκαν στα χωριά Νάσια και Σκούπι. Ο Γεώργιος Λεχουρίτης κατέλαβε τις θέσεις Άγιο Θανάση και Αγιώργη για να εμποδίσει τον Ιμπραήμ να εισβάλλει στο Σοπωτό. Συγκεντρώθηκαν οι Τούρκοι στη Χόβολη, όπου τους εκτύπησε ο Νικόλαος Φάσος [Προικοδοτηθείς αξιωματικός της Φάλαγγος] και τους έδιωξε. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1826 το πρωΐ εμφανίστηκαν άλλοι Τούρκοι στους πρόποδες του Μοστιτσίου και Κλείτορα, εναντίον των οποίων εστράφη ο Λεχουρίτης, τους κτύπησε και τους έδιωξε, αφού είχαν προλάβει και είχαν λεηλατήσει μερικά σπίτια στον Κλείτορα. Την επομένη οι Τούρκοι εφόρμησαν κατά του Λεχουρίτη στη θέση Αγιοθανάσης, αλλά απεκρούσθησαν. Ξαναεπιτέθηκαν κατά του Λεχουρίτη όλοι μαζί, πεζοί ιππείς, κ.λ και ενώ οι Έλληνες ήσαν λίγοι και οι Τούρκοι πολλοί, μετά 4 ώρες μάχη, οι Έλληνες υποχώρησαν και οι Τούρκοι μπήκαν στο Σοπωτό.
Ο Κουτσονίκας αναφέρει ότι: «…Επιστρέψας ο Ιμπραχήμ πασάς εις Τριπολιτσάν εξεστράτευσεν εκ νέου την 18ην 7βρίου [1826] εις τα δύο τμήματα της επαρχίας Καλαβρύτων στρατοπεδεύσας εις Ποταμιάν ο δε Γεώργιος Λεχουρίτης λαβών όσους ηδυνήθη στρατιώτας κατέλαβε τας δύο θέσεις Άγιον Αθανάσιον και Χόβολην. Οι εχθροί περιελθόντες το Τριπόταμον κατέλαβον το νεοκτισθέν Μοναστήριον, εφόνευσαν τον κτήτορα και άλλους ιερωμένους και λαϊκούς, εξεστράτευσαν την 19ην προς Χόβολην, αλλ’ επολεμήθησαν και απεδιώχθησαν, την επιούσαν επετέθησαν κατά των κατεχόντων τον Άγιον Αθανάσιον, τρις εφώρμησαν κατ’ αυτών, αλλά δεν ηδυνήθησαν να τους σαλεύσωσι, πεσόντες έπειτα τακτικοί και άτακτοι πεζοί τε και ιππείς εισήλθον εν αυτώ, αλλ’ οι Έλληνες έτρεξαν δρομαίοι και εφάνησαν αίφνης εις τον Άγιον ΓεώργιονΆλλην θέσιν του Σοπωτού, εκείθεν ετουφέκισαν σφοδρώς τους εχθρούς και τους ηνάγκασαν να εξέλθουν του χωρίου…».
Ο Τρικούπης αναφέρει: «… αυτός δε [Ιβραήμης] παραλαβών το πλείστον του στρατεύματος εισέβαλε την 18 εις τα χωρία της επαρχίας Καλαβρύτων, Κατσάνην και Λειβάρτσι, και εστρατοπέδευσε κατά την Ποταμιάν. Μαθών την εκστρατείαν ταύτην ο Λεχουρίτης, παρέλαβε τους κατέχοντας την θέσιν του αγίου Γεωργίου στρατιώτας του και όσους άλλους εδυνήθη, έδραμεν εις Σοπωτόν, και συνάξας τους χωρικούς κατέλαβε τας δύο θέσεις, Άγιον Αθανάσιον και Χόβολην, διών εδύνατο ο εχθρός να εισβάλη εις Σοπωτόν, Την αυγήν της 14ης εφάνησαν κατά την Χόβολην 250 ιππείς, αλλά προσβληθέντες εστράφησαν εις το στρατόπεδον. Την δε επιούσαν νύκτα υπήγον 500 εις Τριπόταμον, και δεν ηύραν αντίστασιν. Καί τινες μεν αυτών εμβάντες εις τι νεοκτισθέν μοναστήριον, εφόνευσαν τον κτήτορα αυτού και άλλους ιερωμένους και λαϊκούς, τινές δε ανέβησαν εις Βερσόβι [Βερσίτσι;], αλλ’ ευρόντες αντίστασιν δεν εισήλθαν. Αντίστασιν επίσης ηύραν και άλλοι εξ’ αυτών θελήσαντες να πατήσωσι την Νάσιαν και το Σκούπι. Την δε 15 [Σεπτ. 1826] χίλιοι εχθροί, πεζοί και ιππείς, εφάνησαν προς τους π΄ροποδας του Μοστιτσίου και του Κλητορίου, και ολίγοι μεν αυτών επρόφθασαν και εμβήκαν εις Κλητόρι, και λεηλατήσαντες ολίγας οικίας ενεχώρησαν, οι δε λοιποί ευρόντες έμπροσθέν των τους περί τον ακάματον Λεχουρίτην, αφήσαντες τον Άγιον Αθανάσιον και μεταβάντες εκει, εμποδίσθησαν να εισέλθωσιν εις Μοστίτσι. Οι εχθροί επροχώρησαν εις το γεφύρι του Αμπήμπαγα, αλλά ευρόντες την θέσιν εκείνην προκατειλημμένην, επέστρεψαν εις Καρνέσι άπρακτοι. Την δε 18 [Σεπτ. 1826] εστράτευσαν προς την Χόβολην, αλλ’ επολεμήθησαν και κατεδιώχθησαν. Την δε επιούσαν εκίνησαν επί τους απομείναντας κατά τον Άγιον Αθανάσιον. Τρις εφώρμησαν, αλλά δεν εδυνήθησαν να τους σαλεύσωσι. Πεσόντες τελευταίον παζοί και ιππείς, τακτικοί και άτακτοι, ως τυφλοί, τους έτρεψαν και εισήλθαν εις Σοπωτόν. Οι Έλληνες τρέξαντες δρομαίως, εφάνησαν αίφνης κατά τον άγιον Γεώργιον, εκείθεν ετουφέκισαν σφοδρώς τους εν Σοπωτώ και τους ηνάγκασαν να εξέλθωσι μηδεμίαν φθάσαντες να καύσωσιν οικίαν…».